Generał Albertalli był dowódcą tileańskich regimentów najemnych, które walczyły u boku generała Paviana pod Krasicynem, gdzie jego rodacy utrzymali linię przez trzy godziny, a później poprowadzili szarżę na linię Kurganów pod Mazhorod w 2522 IC.
Opisywany jest jako ciemnowłosy mężczyzna o śniadej cerze, z wąsami wydepilowanymi w misterny, uniesiony do góry loczek. Podczas przyjęcia na dworze carycy miał na sobie elegancki jedwabny mundur w kolorze niebiesko-srebrnym z bufiastymi rękawami i białą szarfą z medalem. Jest też pasjonatem wina swojej ojczyzny, twierdząc, że przewyższa ono bretońskie.
Mimo to był zdolnym oficerem, który rozumiał wiele z taktycznej finezji i wojskowego przywództwa i dobrze dogadywał się z generałem Kasparem von Veltenem. Jak sam przyznał, w zwycięstwie aliantów nad kurganskimi hordami Lenka brało udział wiele szczęścia.
Wraz z armiami Stirlandu, Talabeclandu i Królowej Lodu, Albertalli walczył pod Urszebyą przeciwko hordom Aelfrica Cyenwulfa w 2522 IC. On i jego wielcy, wyposażeni w topory, tileańscy sierżanci bronili sztandaru Lucciniego podczas brutalnego kontrataku Kurgów. Sam władał ciężkim mieczem u boku swoich halabardników, by w trakcie bitwy zastąpić go (pozostawiwszy tępe ostrze w pachwinie wroga) swoją własną halabardą. Ta broń również przepadła po tym, jak jej czubek odłamał się w brzuchu rogatej, psiej bestii. Zanim zdążył wystrzelić ze swojej osobistej flintli, głowa generała została oderwana przez ugryzienie tego samego stworzenia.