Apophas, Przeklęty Władca Skarabeuszy, był zawistnym księciem, który pożądał tronu miasta Numas. Aby zaspokoić swoje pragnienie, zabił wszystkich członków rodziny królewskiej, gdy spali, a następnie sam ogłosił się królem. Jednakże mieszkańcy Numas zbuntowali się przeciw niemu, a ci, którzy wciąż byli lojani wobec dawnego władcy, wdarli się do sali tronowej i zaciągnęli uzurpatora do świątyni, by został tam osądzony. Ze wszystkich zbrodni, królobójstwo było w Nehekharze karane najpoważniej. Ludziom, próbującym bezprawnie przejąć tron, odmawiano prawa do mumifikacji. Ponadto, ich szczątki rozrzucano po pustyni, by posłużyły padlinożercom.
Dusza nieszczęśnika, którego nie pochowano wśród przodków, trafiała do straszliwych Podziemi, gdzie cierpiała wieczne męki, a jej imię ulegało całkowitemu zapomnieniu w świecie żywych. Zbrodnia Apophasa została ukarana jeszcze bezlitośniej; księcia pochowano żywcem w sarkofagu wypełnionym mięsożernymi skarabeuszami. Powiadano, że jego straszliwe krzyki było słychać nawet poza murami świątyni. Kiedy zdecydowano ponownie otworzyć sarkofag, po samozwańczym królu prawie nic nie pozostało. Znaleziono jedynie jego czaszkę. Zanim wyrzucono ją na pustynię, kapłani wyryli na niej magiczny hieroglif, który przeklinał duszę Apophasa na całą wieczność.
Po śmierci, Apophas został przejęty przez Usiriana, boga umarłych, który miał wysłać go na wieczne tortury za popełnione przez niego zbrodnie. Szlachetnie urodzony książę zdołał jednak zawrzeć z Usirianem umowę. Obiecał, że w zamian za uwolnienie ofiaruje bogowi śmierci inną duszę o takiej samej wartości. Usirian zgodził się, a Apophas odrodził się jako Przeklęty Władca Skarabeuszy. W świecie żywych, roje pustynnych chrząszczy wyszły spod ziemi i ukształtowały się w ludzką sylwetkę, tworząc nowe ciało Apophasa. Szlachcic nie powrócił do żywych jako nieumarły. Stał się duchem pustyni, którego ciało zbudowane było ze skarabeuszy. Wśród pulsującej masy owadów znajdowała się jego czaszka, która teraz poszukiwała godnej ofiary — duszy, która mogłaby wykupić Apophasowi wolność. Przeklęta istota ruszyła w świat, a w jej posiadaniu znajdował się miecz, który posłużył przedtem do zamordowania prawowitych władców Numas. Za sprawą magii, krew wciąż spływała z jego ostrza.
Skarabeusze, tworzące nowe „ciało” Apophasa, bez problemów pokonywały rozległe pustynie i pradawne ruiny. Mogły nawet rozbić się w oddzielne roje, przelecieć przez całe pole bitwy i z powrotem przybrać formę człowieka. Apophas szybko pokonywał dystans między sobą i upatrzoną ofiarą, a kiedy już ją dorwał, otwierał swoją szczękę, z której wylatywała chmara owadów, błyskawicznie zjadając cel. Niezależnie od tego, jak szybki i potężny był atak na Apophasa, nowe owady wciąż przybywają, by uleczyć jego rany i odbudować utracone kończyny. Dawny władca jest nieprzejednany i nie zatrzyma się, dopóki wróg nie padnie pod jego uderzeniem. Gdy już się to stanie, Apophas wyrywa jego duszę i umieszcza w magicznej klatce, by później wysłać ją do Podziemi. Tam ofiarowana dusza jest ustawiana na szalce wagi, by porównać ją z duszą Apophasa. Prawda jest jednak taka, że dwie dusze nigdy nie ważą tyle samo i szale nigdy nie ustawią się w równowadze. Chociaż sam o tym nie wie, Apophas skazał się na wieczną wędrówkę po ziemi.
Nagłówek sekcji[]
Warhammer Armies: Tomb Kings