Artois

„

Raz w życiu pojechałem przez wschodnie Artois. Płacili poczwórną stawkę, ale po wszystkim powiedziałem sobie, że nigdy więcej tam nie pojadę. Słyszałem, że teraz płacą z sześciokrotnym przebiciem.

— Eldergar z Busreq, woźnica.

”

Tereny księstwa Artois leżącego w centralnej części północnych terenów Bretonii są niemalże w całości pokryte słynnym i tajemniczym Lasem Arden, w przeciwieństwie do innych Bretońskich księstw nie posiadających lasów niemalże wcale. Mimo, iż pozbawiona możliwości konfliktów z innymi bytami politycznymi, wciąż boryka się z problemami w postaci nieustannej wojny z Zwierzoludźmi, którzy okoliczne lasy uczynili swoim nowym domem.

Ludność[]

Mieszkańcy zachodnich rejonów Artois przypominają swoich sąsiadów z Lyonesse i L'Anguille. Rzadko deklarują przywiązanie do rodzinnych stron i lubią podkreślać, iż czują się raczej Bretończykami niż poddanymi księcia Artois. Młodzi potomkowie szlacheckich rodów są wręcz zachęcani do odbywania dalekich podróży, niekiedy nawet w odległe rejony Starego Świata.

Mieszkańcy leśnych osad do pewnego stopnia podzielają tę opinię, gdyż również nie czują się poddanymi władcy Artois. Tak naprawdę wielu z nich nawet nie wie, że ktoś taki istnieje. Nawet w wioskach położonych przy głównych traktach rzadko można spotkać podróżnych, a mieszkańcy niektórych osad założonych w głębi puszczy nigdy nie widzieli nikogo spoza swojej wioski. Nie należy więc się dziwić, że sam pomysł opuszczenia osady jest traktowany jako przejaw szaleństwa graniczącego z samobójstwem. Bardziej przesądni chłopi wyprawiają takiej osobie pogrzeb za życia, a jeśli nawet wróci w rodzinne strony zostanie uznana za ożywionego złą magią potwora w ludzkiej skórze. Rycerze i właściciele ziemscy w mniejszym stopniu podzielają te przesądy, gdyż przynajmniej raz do roku wybierają się na dwór książęcy, aby zdać sprawozdanie z sytuacji w Ardenie. Można jednak przyjąć, że prości mieszkańcy leśnych osad niewiele wiedzą o świecie położonym poza krawędzią palisady.

Mieszkańcy zachodnich rejonów Artois często i dużo podróżują, zgodnie z obowiązującą w księstwie tradycją. Można nawet przypuszczać, iż większość wędrowców na bretońskich szlakach pochodzi właśnie stąd. Znacznie rzadziej spotyka się przybyszy ze wschodniego Artois, a zwykli są to ludzie, którzy nie byli już wstanie wytrzymać życia w wiosce otoczonej niegościnnym i złowrogim lasem.

Zachodnim Artois włada diuk Larret, uważany za jednego z najlepiej wykształconych arystokratów w całym królestwie. Krążące o nim opowieści opisują lata spędzone na wędrówkach w przebraniu minstrela, podczas których większą sławą okrył się władając lutnią niż kopią. Diuk nigdy nie zniżył się do tego, by tłumaczyć się ze swoich czynów, a męstwem i honorem wykazał się w wielu pojedynkach, i bitwach. Jako zręczny polityk podporządkował sobie zachodnie rejony księstwa, zyskując większe wpływy niż władca Artois. Podobno następnym posunięciem diuka będzie staranie się u króla o nadanie baronii i uzyskanie większej niezależności.

Wschodnie Artois składa się z niezależnych włości należących do mniej wpływowych arystokratów, zbyt zajętych walką o przetrwanie w niebezpiecznej okolicy, aby mogli wikłać się w polityczne rozgrywki. Największą władzę sprawuje oczywiście książę Chilfroy, który regularnie rusza na wyprawy przeciw zwierzoludziom, lub w obronie zaatakowanych osad. Jednak zbyt często wieści nadchodzą z opóźnieniem, a odsiecz dociera do wciąż dymiących ruin zniszczonych wiosek.

Wśród okolicznej ludności krążą pogłoski o panach leśnych włości, którzy są potajemnymi wyznawcami Chaosu, a nawet o wioskach współdziałających z mutantami i zwierzoludźmi. Te doniesienia bardzo niepokoją zarówno księcia, jak i rycerzy bardziej świadomych powagi sytuacji. O ile jednak trudno uwierzyć w tę pierwszą plotkę, o tyle bardzo prawdopodobna wydaje się możliwość przejęcia władzy przez kultystów Mrocznych Bóstw w którymś z zamków zapomnianych w leśnej głuszy.

Najsłynniejszym spośród ardeńskich arystokratów jest baron Chlodegar, rycerz Graala. Sam poprosił o nadanie mu tutejszych ziem, a każdego roku osobiście zabiera do L'Anguille grupę miejscowych chłopów. Konsekwentnie rozszerza swoje posiadłości, obecnie obejmujące trzy wioski, zaś dzięki częstym podróżom pana do sąsiedniego księstwa jego poddani wydają się mniej skłonni do zabobonów niż pozostali mieszkańcy wschodniego Artois. Rycerz nakazał wznieść w każdej wiosce otoczone murem i umocnione kaplice Graala, które mają służyć jako miejsce schronienia w przypadku napaści zwierzoludzi. Każda z kaplic posiada dzwonnicę, z której bicie dzwonów powiadamia o zbliżaniu się wroga.

Źródła[]

Warhammer FRP - Rycerze Graala