| „ | Magia i wiara. Dwie najpotężniejsze siły Imperium stojące ramię w ramię. Czarodzieje i kapłani, którzy porzucają dawne konflikty dla wspólnej sprawy. Jeśli to nie jest w stanie zbawić Imperium, to już nic nie jest.
— Balthasar Gelt, Najwyższy Patriarcha Kolegiów Magii.
|
” |
Auryczny Bastion był ogromnym murem stworzonym mocą wiary i magii, który biegł wzdłuż północnej granicy Imperium.
Historia[]
Pomysł[]
W 2523 roku KI, podczas krucjaty Volkmara Ponurego przeciwko Sylvanii, drobny i niepozorny młodzieniec o imieniu Dieter, uczeń Najwyższego Patriarchy Kolegiów Magii, Balthasara Gelta, przybył do swojego mistrza z nowym pomysłem. Za pomocą symboli wiary, które Manfred von Carstein porzucił pogrzebane w całym regionie, Gelt mógłby połączyć moc magii i wiary, zamykając wszystkich nieumarłych w granicach przeklętej Sylvanii.
Gelt odprawił odpowiedni rytuał, a wkrótce potem Ściana Wiary, jak ją później nazwano, otoczyła cały region, okazując się wyjątkowo skutecznym rozwiązaniem. Samego Dietera znaleziono z poderżniętym gardłem, co mieszkańcy Imperium wzięli za zemstę ze strony wampirów. Prawda była jednak taka, że rolę Dietera przejął zmiennokształtny demon. Uwięzienie Manfreda w Sylvanii stanowiło część planu Tzeentcha, który nie chciał dopuścić, by wampir wziął udział w rytuale wskrzeszenia Nagasha.
Podczas gdy wojna Imperium z hordami Chaosu na północy stawała się coraz bardziej zacięta, Gelt skupił się na swoich badaniach. Pewnego dnia odwiedziła go tajemnicza kobieta (nieznana Balthasarowi, lecz będąca w rzeczywistości służką królowej Neferaty). Przekazała ona Geltowi magiczny zwój i zachęciła, by użył go do stworzenia podobnej bariery, lecz tym razem na znacznie większą skalę, co miało powstrzymać siły Chaosu.
Powstanie[]
W 2524 roku KI Balthasar Gelt stworzył Auryczny Bastion na północnej granicy Imperium, obejmujący także niewielki obszar zrujnowanego Kislevu, który pozostawał jeszcze poza wpływem Chaosu. Bariera biegła od kislevskiego Erengradu, bronionego przez Valmira von Raukova, Księcia-Elektora Ostlandu, a także bojara Sergieja Tannarova, dowódcę erengardzkich wojsk, do Stojącej Iglicy w Górach Krańca Świata, gdzie obroną dowodził Wolfram Hertwig. Za ochronę środkowej części bastionu odpowiadał Książę-Elektor Hochlandu, Aldebrand Ludenhof.
Okoliczne ziemie Imperium były przekształcane pod wpływem magii czarodziejów, podczas gdy kapłani różnych kultów pracowali razem, by wzmocnić i powiększyć mur, który był prawdziwym przekleństwem dla demonów. Żywa skała była zbyt stroma, by się na nią wspiąć i zbyt gładka, by znaleźć w niej uchwyt na rękę (lub szpon), a każde uszkodzenie, jakiego doznała, było natychmiast naprawianie przez połączoną siłę magii i wiary, które ją stworzyły.
Największą słabość Aurycznego Bastionu stanowił fakt, że do jego podtrzymania potrzeba było ciągłego strumienia magii. Rytualne symbole pokrywały całą długość ściany, zbierając ogromne pokłady magii i wiary, co prowadziło czarodziejów oraz kapłanów do wyczerpania, a nawet śmierci. Za każdy razem, gdy jeden z nich musiał zostać zastąpiony, fragment muru pozostawał bezbronny, a hordy demonów i wyznawców Chaosu przedzierały się przez niego. Każdego dnia siły Imperium były zmuszane do strzeżenia tych wyłomów, choć ich rozmiar pozostawał stosunkowo niewielki.
Największy taki wyłom doprowadził do obrony Alderfen, bitwy, w której żołnierze Imperium starli się z siłami Nurgla, a Wolfram Hertwig został zabity. Starcie zakończyło się zwycięstwem tylko dzięki interwencji Veltena, wybrańca Sigmara, oraz Vlada von Carsteina, wampirzego hrabiego z Sylvanii. Po bitwie Vlad potajemnie przejął dowodzenie nad Stojącą Iglicą i choć doszło później do wielu poważnych wyłomów, obrona na jego odcinku była znacznie silniejsza. Ta część Aurycznego Bastionu zyskała sobie później miano Piekielnego Muru.
Mimo tego Auryczny Bastion wciąż cierpiał na liczne problemy i wciąż przepuszczał do Imperium część hordy demonów.
Upadek[]
Z biegiem czasu Balthasar Gelt zaczął być podejrzliwy wobec „pechowych” problemów, na jakie cierpiał Auryczny Bastion. Odkrył, że demoniczne armie wylewają się ze szczeliny w pobliżu Alderfen i wpadł na trop zmiennokształtnego demona, który sabotował wysiłki Imperium wzdłuż Aurycznego Bastionu. W celu odkrycia, pod kogo podszył się demon, Balthasar rozpoczął tajne dochodzenie. W jego misji wspierał go Ar-Ulryk, Emil Valgeir. Poza tym umysł Gelta zaprzątała sprawa bezmyślnych nieumarłych oddziałów, które krążyły w okolicy Aurycznego Bastionu i z nieznanych przyczyn wspierały siły Imperium.
Niedługo później Balthasar stanął twarzą w twarz z Vladem von Carsteinem. Po porwaniu przez wampirzego hrabiego Gelt był zmuszony słuchać, jak Neferata wyjawia mu, że to ona nakierowała go na budowę Aurycznego Bastionu. Vlad zaproponował mu sojusz, by razem pozbyć się najeźdzców z północy. W geście dobrej woli uwolnił Balthasara bez szwanku i podarował mu księgę pełną nekromantycznej wiedzy jako pożegnalny prezent. Podczas gdy wojna trwała, Gelt stawał się coraz bardziej wyczerpany fizycznie i psychicznie. W końcu zaczął dostrzegać w propozycji wampira jasne strony. Ostatecznie otworzył księgę i zagłębił się w jej sekretach.
Niedługo później do Księcia-Elektora Aldebranda Ludenhofa dotarły wieści o tym, że Balthasar Gelt zaczął używać nekromancji, by wzmocnić ochronę Aurycznego Bastionu. Zdeterminowany, by poznać prawdę, wyruszył w podróż wzdłuż granicy. Wielkie było jego przerażenie, gdy odkrył, że plotki były prawdziwe. Próba Gelta, by przekonać Ludenhofa o konieczności jego działań, spaliła na panewce. Balthasar, zachęcony przez Vlada, wyszedł Aldebrandowi naprzeciw. Zanim wyjaśnił, jaki był jego plan, seria niefortunnych zdarzeń doprowadziła do śmierci Ludenhofa z rąk nieumarłych Gelta.
Gelt przekonywał się, że to, co zrobił, było złem koniecznym, które służyło bezpieczeństwu Imperium. Tymczasem otrzymał wiadomość od Emila Valgeira, sugerującą, że zmiennokształtnym demonem jest w rzeczywistości Valten, człowiek uważany za wybrańca Sigmara. Gelt wiedział, że Imperator Karl Franz miał przekazać mu Ghal Maraza, potężny młot bojowy będący symbolem Imperium, podczas wielkiej ceremonii na zamku rodu von Rauken. Jeśli jego podejrzenia okazałyby się słuszne, życie Imperatora było w niebezpieczeństwie. Bez chwili wahania wyruszył w drogę, by zatrzymać ceremonię i zdemaskować demonicznego zabójcę. Dostał się przed oblicze Imperatora i opowiedział mu o wszystkim, lecz w swoim obecnym stanie wyglądał na zwykłego szaleńca. Gelt musiał kupić sobie więcej czasu, by złożyć pełne wyjaśnienia. W akcie desperacji użył magii, by zatrzymać strażników, którzy mieli go zabrać z sali tronowej. Z powodu wyczerpania i paniki Balthasar przypadkowo sięgnął po nekromancję. Przekonani, że to sam Gelt stanowi zagrożenie, wojownicy Imperium przystąpili do ataku. Balthasar starał się tworzyć nieumarłych, by bronili go i zabili Veltena, nim ten zbliży się do Imperatora. Później ujawniono, że w rzeczywistości demonem był Emil Valgeir, który został już zabity. W wyniku tej wiadomości Gelt stracił swój honor i musiał ratować się ucieczką. Wydarzenie to przeszło do historii jako Szaleństwo Gelta.
To był początek końca Aurycznego Bastionu. Gdy wieść o zdradzie Gelta rozeszła się po Imperium, kult Sigmara, zdecydowanie najpotężniejszy ze wszystkich organizacji religijnych, odmówił dalszego brania udziału w rytuałach, które były niezbędne do podtrzymywania dalszego istnienia muru i zabezpieczania go przed demonami. Wkrótce liczba pokrywających go wyłomów znacząco wzrosła, a w ciągu kilku następnych tygodni demony rozbiły go, dostając się do Imperium. Auryczny Bastion upadł.
Zasięg Aurycznego Bastionu[]
Auryczny Bastion biegł wzdłuż północnej granicy Imperium. Swoim zasięgiem obejmował między innymi:
- Alderfen — wieś leżącą na końcu Piekielnego Muru, naprzeciwko Stojącej Iglicy.
- Zamek Stojącej Iglicy — potężną twierdzę w Górach Krańca Świata, leżącą w pobliżu Badenhof i granic z Kislevem.
- Zamek Skarlan — twierdzę, z której Książę-Elektor Aldebrand Ludenhof strzegł swojej części granicy. Było to prawdopodobnie po śmierci Księcia-Elektora Wolframa Hertwiga, ponieważ zamek znajduje się na wschodzie, a Ludenhof pierwotnie strzegł środkowej części Aurycznego Bastionu. Twierdza leży trzy dni konnej jazdy od wsi Alderfen.
- Zamek von Raukenów — rodzinną twierdzę Księcia-Elektora Valmira von Raukova. Służyła ona jako punkt zbiorny oraz kwatera Imperatora oraz innych dowódców imperialnej armii.
- Heffengen — ufortyfikowane miasto, które stanowiło miejsce postoju dla wielu oficerów Imperium.
- Piekielny Mur — teren, który obejmował wschodnią część Imperium i biegł aż do Stojącej Iglicy.
- Trzy Siostry — miejsce, gdzie imperialni czarodzieje podtrzymywali Auryczny Bastion, podczas gdy inne siły Imperium strzegły go. Określano je także mianem Wilhelmshügel.
Pomysły na przygody[]
- Balthasar Gelt rozpoczął pracę nad stworzeniem Aurycznego Bastionu. Będzie potrzebował w tym celu pomocy. Wysłani przez niego poszukiwacze przygód już krążą po Imperium, poszukując czarodziejów i kapłanów, którzy udzielą swego wsparcia podczas przeprowadzania rytuału. Przekonanie ich do współpracy stanowi poważne wyzwanie. Kapłani i czarodzieje od wieków toczą ze sobą poważne spory. Zjednoczenie ich będzie wymagało wielu poświęceń.
- Książę-Elektor Ludenhof wysłał poszukiwaczy przygód, by sprawdzili prawdziwość plotek o Balthasarze Gelcie, który ponoć oddał się plugawej sztuce nekromancji. Zbliżenie się do pełnego demonów Aurycznego Bastionu wymaga nie lada odwagi. Szpiegowanie nieumarłych również. Najważniejsze jednak, by nie dać zobaczyć się Geltowi...
- Imperator wysłał grupę zaufanych ludzi, by wyruszyli w podróż wzdłuż Aurycznego Bastionu i zdali pełny raport o jego stanie. Taka misja wiąże się z wieloma niebezpieczeństwami — atakami demonów, nieumarłych oraz kultystów Chaosu. Awanturnicy mogą także wpaść na trop Vlada von Carsteina oraz Emila Valgeira (w rzeczywistości zmiennokształtnego demona). Mają wiele tajemnic do odkrycia i spisków do pokrzyżowania. Ważne tylko, by nie dopuścili przy tym do przedwczesnego upadku Aurycznego Bastionu.
Źródła[]
- The End Times I — Nagash
- The End Times II — Glottkin