Bastonne

„

Potomkowie Gillesa zawsze stać będą na straży honoru Bretonii, choćby cały Stary Świat pogrążył się w zepsuciu i hańbie.

— Sir Darrepin, zwany Zapalczywym

”

Księstwo Bastonne jest bretońskim księstwem leżącym w samym centrum królestwa. Bastonne było niegdyś sercem całej Bretonii, a jego założycielem był nie kto inny jak Gilles le Breton, pierwszy Król Bretonii. Kraina jest także pod wieloma względami duchowym sercem Królestwa, gdyż katedra Kultu Pani znajduje się w obrębie samego zamku Bastonne. Mówi się również, że Najświętsze Jezioro, gdzie Gilles i jego Towarzysze po raz pierwszy spotkali się z Panią, można znaleźć gdzieś w Lesie Klęski. W kaplicy Bastonne znajdują się również kody rycerskie stworzone przez syna Gillesa, Louisa Rasha.

Geografia[]

Księstwo Bastonne to kraina malownicza i urzekająca. Od północy ogranicza ją błękitna rzeka Grismerie, zaś od południa rzeka Gilleau oraz Las Klęski. Zachodnie rejony to w większości nizinne tereny rolnicze, a na w schodzie wypasa się stada owiec i bydła, oprócz południowego skrawka, gdzie na teren księstwa nachodzi północny kraniec Masywu Orków.

Tam właśnie leży osławiona Czarna Rozpadlina, ciągnąca się na wschód niemal, aż do granicy z Quenelles. U styku Masywu Orków i Lasu Klęski kotlina ma blisko dwieście metrów szerokości i nie sposób dojrzeć jej dna. Czarna Rozpadlina wydaje się prowadzić w głąb Lasu Klęski, lecz gęste poszycie uniemożliwia zbadanie jej dalszego biegu, zaś poszukiwania podejmowane od strony lasu okazały się nieskuteczne.

Mimo niewątpliwych zagrożeń, jakie stwarza bliskość Czarnej Rozpadliny, ma to też pewne zalety, gdyż powstrzymuje orki z kryjówek w pobliskim Masywie przed przypuszczeniem ataków na ludzkie osiedla na pogórzu Bastonne. Z jej bliskości korzystają także wioski położone wysoko w górach, a przede wszystkim ich władca, baron Lothar, zwany Czujnym. Jako markiz bardzo poważnie traktuje swoje obowiązki, stąd zresztą wziął się jego przydomek, gdyż rycerz często i bez wahania prowadzi działania zaczepne wobec gnieżdżących się w okolicy plemion zielonoskórych. Dzięki Czarnej Rozpadlinie, która oddziela jego ziemie od reszty Bastonne, baron Lothar zachowuje niezależność i sprawuję kontrolę nad południowym obszarem księstwa.

Na terenie Lasu Klęski nie ma zbyt wielu ludzkich osad, przynajmniej po stronie Bastonne. Co jakiś czas na krawędzi puszczy powstają silne ufortyfikowane wioski, ale zwykle pustoszeją już po kilku latach, a niełatwo jest znaleźć nowych osadników, którzy zasiedlą opuszczone tereny. Zresztą trudno im się dziwić. W lesie grasują nie tylko zwierzoludzie i ożywieńcy, ale także ożywione nekromancką mocą nieumarłe gory i bestigory, które często przypuszczają ataki na tereny położone na północ od lasu.

Znaczące miejsca[]

Ludność[]

Bastończycy lubią myśleć o swojej ojczyźnie jako o sercu Bretonii. Są przecież potomkami Gillesa Zjednoczyciela, a samo księstwo znajduje się niemal w centrum kraju. Mieszkańcy Bastonne są bardzo dumni i otwarcie chlubią się pochodzeniem od pierwszego króla krainy. Także ich uwielbienie dla Pani Jeziora nie ma w sobie równego w całej Bretonii. Co dziwne, jej wyznawcami są nie tylko rycerze i szlachta, ale także tutejsi chłopi. Do przesady podkreślają zalety, które w ich opinii wyróżniają wszystkich Bretończyków spośród innych ludów Starego Świata. Są to odwaga i honor, w których oczywiście przodują Bastończycy. Taka postawa często staje się powodem butnego, aroganckiego i pełnego pychy zachowania tutejszych wielmożów.

Jest to również główna motywacja Bastończyków do podejmowania dalekich wypraw i podróży. Pragną udowodnić wszystkim innym, iż Bretończycy są najlepszymi wojownikami na świecie. Większość własnymi czynami dowodzi swej wyższości, są jednak i tacy, którzy zadowalają się umniejszaniem zasług innych osób, sami nie dokonując niczego chwalebnego.

Spośród Bastończyków wywodzi się nadzwyczaj duża liczba rycerzy Graala, a liczba heretyków i wyznawców Chaosu jest tu mniejsza niż w innych księstwach. Niestety honor i duma rzadko idą w parze ze sprytem i rozwag, stąd też większość rycerzy z Bastonne nie potrafi zrozumieć, a tym bardziej zgodzić się na taktykę bardziej wyrafinowaną niż szarża z rycerskim zawołaniem na ustach. Mimo iż bastońscy rycerze chlubią się szlachetnością i nieskalanym honorem, ich zarządcy, sędziowie i namiestnicy nie prezentują równie niezłomnej postawy, a w większości są przekupni, chciwi i żądni władzy. Zdarzają się wśród nich nawet wyznawcy Chaosu i pospolici zbrodniarze. Księstwo tonie w niegodziwości i bezprawiu, a rycerze z pewnością zaprowadziliby porządek, gdyby tylko zdawali sobie sprawę, w jakim bagnie zła tonie ich szlachetna ojczyzna.

Bastonne utrzymuje dobre relacje z Bordeleaux, a sojusz tych dwóch księstw sięga wstecz do czasów Gillesa Zjednoczyciela. Z pozostałymi sąsiadami, czyli Gisoreux i Montfortem, stosunki nie układają się równie pomyślnie. Oba księstwa to rejony w dużej mierze zalesione, lub górzyste, a zwłaszcza Montfort, który poza wąskim pasem nad rzeką Grismerie nie posiada niemal w ogóle terenów równinnych. Obaj książęta łakomym okiem spoglądają na pobliskie Bastonne i nieustannie szukają sposobu powiększenia swej władzy. Graniczne utarczki i potyczki to codzienność, choć na razie obaj rywalizujący ze sobą książęta stronią od zbrojnej interwencji.

Źródła[]

Rycerze Graala FRP