W roku 476 KB (1454 KI) król Ludwik Sprawiedliwy poprowadził swoje armie na nowego wroga, który okazał się być jego rodzonym bratem. Nieumarłe hordy Czerwonego Księcia plądrowały włości Ludwika i wykorzystywały ciała poległych do zasilenia własnych oddziałów. Wieszczka, znana jako Isabeu, doradziła Ludwikowi, by na miejsce starcia wybrał pola Ceren, gdzie będzie miał największe szanse na pokonanie księcia-wapira i jego nieumarłych sług.
Bitwa na polach Ceren była długa i brutalna. Ludwik odważnie przystąpił do bitwy, niszcząc czaszki wrogów swoją lancą i łamiąc ich kości swoimi okutymi butami. Walczył wytrwale przez wiele godzin, niszcząc zastępy szkieletowych wojowników i pokonując potężne upiory. Oddziały nieumarłych padały pod ciosami króla, aż wreszcie stanęły w bezruchu, robiąc przejście dla swojego pana. Czerwony Książe siedział na kościastym rumaku o ognistej grzywie, owinięty był czarnym płaszczem, a w dłoni dzierżył okrwawioną lancę. Ludwik spojrzał na brata ze łzami w oczach i poprzysiągł, że zabije go, by pomścić człowieka, którym niegdyś był.
Gdy obaj rycerze przystąpili do pojedynku, króla Bretonii otoczył niezwykły blask, który odbił się od jego zbroi i trafił w twarz wampira, oślepiając go. Czerwony Książe spadł z siodła, trzymając się za płonące oczy. Ludwik wykorzystał okazję i wbił włócznię w pierś przeciwnika, przebijając jego ciało na wylot. Wampir został pokonany.
Ludwik nie spalił ciała brata mimo próśb Panien Graala i nalegań książąt. Zamiast tego zbudował dla niego grobowiec, by okazać mu szacunek. Grobowiec miał upamiętniać rzeczy, których dokonał przed przemianą w nieumarłego.
Źródła[]
Warhammer: Red Diuke