| „ | Wymuskane paniczyki? Widziałam kiedyś, jak rycerze z Brionne na chwilę oderwali się od sporu o rym do słowa "gwiazdy". W mgnieniu oka wyrżnęli stado zwierzoludzi, a następnie spokojnie wrócili do przerwanej dyskusji o poezji. Przyznaję, że to dziwne, ale jak widać, nie przeszkadza w sprawnym zabijaniu.
— Marietta, najemniczka z Tilei
|
” |
Brionne to spokojne księstwo, chronione ze wszystkich stron przez potężnych sąsiadów. Od południa księstwo Carcassonne zapewnia ochronę przed atakami zielonoskórych z gór Irrana. Od wschodu Quenelles stanowi barierę dla orków z Masywu, oraz tajemniczej magii Athel Loren. Zaś od północy Akwitania przyjmuje na siebie większość ataków zwierzoludzi z Lasu Klęski. Nawet morze wydaje się łaskawsze dla Briończyków niż dla mieszkańców pozostałych księstw.
Geografia i krajobraz[]
Większość obszaru pokrywają pola uprawne, oprócz niewielkich pastwisk na południu i wschodzie. Krótki odcinek wybrzeża obfituje zarówno w typowe dla Bretonii wysokie klify, jak i łagodne, złociste plaże. U ujścia rzeki Brienne naturalna zatoka stanowi doskonałe miejsce pod założenie portu. To tutaj, w mieście pięknym niczym "klejnot w srebrnej koronie", zgodnie z nadużywanym przez poetów wersem dawnej pieśni, swoją siedzibę mają książęta Brionne.
Inne miasta wznoszone są na wzór stolicy, czyli raczej z myślą o walorach estetycznych niż o względach praktycznych, lub obronnych. Wiele szlacheckich zamków wspaniale komponuje się z krajobrazem, aczkolwiek wznoszą się w trudno dostępnych miejscach, lub nie spełniają swych funkcji militarnych. Briońskie pałace mają duże okna i przestronne komnaty, które lepiej nadają się do wystawiania koncertów trubadurów niż prowadzenia obrony. Liczne wieżyczki niekiedy nie mają w ogóle tarasów, a jeśli już, to są one tak kruche, że nie nadają się nawet dla łuczników, nie mówiąc już o katapultach.
W Brionne nawet wioski wyglądają malowniczo, mimo oporu miejscowej ludności, która wolałaby raczej normalnie żyć, nawet jeśli oznaczałoby to brud i niezbyt urokliwe zapachy. Niestety umiłowanie piękna rzadko idzie w parze z praktycznością i wymogami życia codziennego. Niektórzy panowie potrafili nieraz zburzyć domy w osadzie, a potem wznosić je na nowo według swojej wizji "sielskiej wioski". Zdarzało się nawet, iż zakazywali wszelkich czynności, które mogłyby zabrudzić domostwa w wiosce, a skrajnym przypadkiem było wprowadzenie nakazu mycia się przed wkroczeniem na jej teren. Nietrudno zgadnąć, że dla większości chłopów tego rodzaju zarządzenia okazywały się niemożliwe do spełnienia, więc uciekali do innych księstw, albo w lesie czy po drugiej stronie pobliskiego wzgórza, z dala od pańskiego wzroku, budowali drugą wioskę, która może i była brzydsza, ale dało się w niej żyć. Brionne jest więc usiane pięknymi, lecz całkowicie niezamieszkanymi osadami, którymi miejscowi władykowie chwalą się przed przyjezdnymi.
W zastępstwie potworów, które tu prawie nie występują, utrapieniem mieszkańców Brionne są choroby. Mimo wielu uczonych ksiąg spisanych przez książęcych medyków, nikt nie potrafi powiedzieć, w jaki sposób wybuchają nowe ogniska zarazy. Co roku gdzieś na terenie Brionne kolejna choroba dziesiątkuje populacje, zarówno szlachtę jak i chłopstwo, a potem wygasa równie gwałtownie, jak się pojawiła, bez wyraźnej przyczyny. Nie zawsze udaje się wykryć źródło choroby, a zdarzają się też przypadki samosądów, lub wieszania "kultystów i wichrzycieli" odpowiedzialnych za rozsiewanie zarazy. Nierzadko były to niewinne osoby, które po prostu skupiły na sobie gniew sąsiadów, lub lokalnego wielmoży.
Znaczące miejsca[]
- miasto Brionne
- Zamek Gransette
Ludność[]
Briończycy mawiają, że każdy z nich to urodzony poeta, jednak mieszkańcy pozostałych księstw twierdzą, że każdemu Briończykowi tylko wydaje się, że jest natchnionym wierszokletą. Niezależnie od rzeczywistych umiejętności wzruszenia słowem i pieśnią, dla szlachty z Brionne poezja oraz idea dworskiej miłości są równie ważne jak sprawność w bitwie. Tę postawę naśladują nawet niektórzy chłopi, szczególnie bogatsi kupcy oraz oczywiście artyści i rzemieślnicy.
Niektórzy rycerze zadowalają się wysłuchiwaniem, lub komponowaniem pieśni i poematów, jednak wielu innych pragnie stać się ich bohaterami, lub przeżyć własne przygody, które staną się natchnieniem dla minstreli, i trubadurów. Napotykają jednak na opór starszych, a także bardziej wpływowych mężów pięknych i młodych kobiet, którzy w najbliższym czasie nie planują umierać. Wynikające z tego powodu komplikacje często kończą się na przyłapaniu żony i jej gacha na cudzołóstwie, a następnie wymierzeniu odpowiedniej kary niewiernej połowicy. Niekiedy kończy się to na mało poetyckim okaleczeniem młodego kochanka, mniej lub bardziej honorowym pojedynkiem, waśniami i zwadami, a nawet próbami skrytobójstwa, i otrucia. Zdarzał się nawet wojny domowe, których przyczyną była miłość szlachcica do cudzej żony.
W efekcie wielu Briończyków ucieka przed odwetem bardziej wpływowego rywala, lub przed żądną zemsty żoną i jej młodym kochankiem. Zdarza się również, że oboje młodych ucieka, próbując zaznać szczęścia w dalekich stronach. Znaczną część podróżnych po Bretonii Briończyków stanowią ci, którzy mieli dość tych mdłych, choć niebezpiecznych rycerskich romansów.
Wewnętrzna polityka księstwa to plątanina zadawnionych i świeżych sporów, rywalizacji o kobiety, i mężczyzn, intryg, spisków, i sojuszy - wszystkie z powodu zawiedzionej miłości, lub zazdrości. Nawet ambicje lordów z Akwitanii - księstwa rozdzieranego przez nieustanne wojny i zatargi - ustępują przed żarem miłości, bądź nienawiści, jaką żywią wobec siebie magnaci z Brionne. W życiu Briończyków, podobnie jak w ich poezji, oprócz zgodnych z tradycją rycerskich romansów konfliktów między zakochanymi młodymi, a starszym magnatem pojawia się też element rywalizacji rycerzy o względy jednej z dam, przyjaciółek walczących o uczucie tego samego rycerza, rycerzy-trubadurów wzajemnie zazdrosnych o sławę i zawzięcie oczerniających pozostałych w prześmiewczych kupletach, a także między początkującymi, lub pozbawionymi talentu minstrelami, a każdym artystą, który chlubi się wpływowym mecenasem. Przyziemne konflikty o tak prostackie sprawy jak pieniądze, lub ziemia nie mają dla briońskiej szlachty większego znaczenia.
Poezja[]
Klasycznym przykładem rycerskiego romansu są tak znane poematy jak Róg z Franez, albo Clovis i Hermenegilda. Ich fabuła jest niezwykle podobna. Młody błędny rycerz zakochuje się bez pamięci w pięknej żonie swojego seniora, starszego i potężnego wielmoży. Ona z początku nie zważa na amory rycerza, więc młodzieniec rusza na szlak, aby chwalebnymi czynami zwrócić na siebie uwagę wybranki. Po wielu przygodach rycerz powraca i spotyka się ponownie z piękną damą, która wyznaje mu miłość na tarasie wysokiej wieży, ponad prześlicznie utrzymanym różanym ogrodem. Jednak rycerz, rozdarty między płomiennym uczuciem, a wiernością wobec swego seniora, odtrąca wybrankę i wyrusza na poszukiwania Graala. Mijają lata, a piękną niewiastę podtrzymują przy życiu jedynie opowieści o legendarnych wyczynach jej oblubieńca. Wreszcie rycerz spotyka Panią Jeziora, dotyka Graala i opromieniony jego światłością, wraca w rodzinne strony. Tam dowiaduje się, że senior umarł, a młoda wdowa czego na swego ukochanego. Wzruszający finał opowieści to uroczyste zaślubiny i huczne wesele.
Źródła[]
Rycerze Graala FRP