"I tak oto polecamTwoją Duszę wiecznej łasce Boskiego Sigmara. Niewielu, jeśli w ogóle, uczyniło więcej dla tego znakomitego Imperium, które powierzył nam Pan Sigmar, i zaiste to zjednoczone Królestwo opłakuje Twoje odejście. Żyj dobrze, Magnusie, najpobożniejszy ze Sług."
-Fragment żałoby po Imperatorze Magnusie Pobożnym, wykonany przez Wielkiego Teogonistę Kazgara XIV.
Magnus Pobożny, którego prawdziwe imię brzmiało Magnus von Bildhofen, był cesarzem Imperium Człowieka, który panował w latach 2304-2369 IC. Za życia był słynnym cesarskim generałem i bohaterem wojennym, który poprowadził lud Imperium do zwycięstwa w wielkiej wojnie z Chaosem (2301-2304 IC). Po zwycięstwie nad Chaosem Magnus został koronowany na cesarza, pierwszego od kilku wieków, który otrzymał tytuł cesarski, a na swoją stolicę wybrał Nuln.
Magnus do dziś jest czczony jako drugi największy bohater w historii Imperium po jego boskim założycielu, Sigmarze. Do osiągnięć Magnusa należy nie tylko zwycięstwo nad hordą Chaosu Asavara Kula, dwunastego Everchosena Niepodzielnego Chaosu, ale także nadzorowanie tworzenia i wprowadzania do służby Imperium usankcjonowanych przez państwo użytkowników ludzkiej magii.
Historia[]
Pochodzenie[]
Wczesna historia Magnus urodził się w rodzinie von Bildhofen z Nuln na przełomie XIX i XX wieku. Działo się to w następstwie Ery Trzech Imperatorów – wojny domowej, która przez wieki wykrwawiała Imperium na biało, pozostawiając naród bez przywódców i podzielony. Magnus zebrał ludzi i poprowadził ich do zwycięstwa nad siłami Chaosu.
Przed Wielką Wojną[]
W Pustkowiach Chaosu na północ od świata Warhammera, Mroczni Bogowie Chaosu zjednoczyli się, aby podbić świat. Pustkowia przekroczyły swoje granice i ogarnęły Kraj Trolli. Krążyły pogłoski o potwornym zastępie Chaosu, który szykował się do inwazji, a prognozy stawały się coraz bardziej przerażające. Dla ludzi Starego Świata wyglądało na to, że czasy końca wreszcie nadeszły. W Nuln Magowie, potężny kult Tzeentcha, doprowadzili do powstania, wypuszczając demony na ulice miasta. Ci, którzy pozostali wierni Sigmarowi, modlili się o wybawienie, otrzymując odpowiedź, gdy kometa z dwoma ogonami, symbol Sigmara, rozbłysła na nocnym niebie. Magnus, zainspirowany kometą, zjednoczył lud. Pod jego przywództwem Chaos został oczyszczony z miasta. Magnus rozpoczął swoją krucjatę w całym Imperium. Armia zaczęła się zbierać, gdy Elektorzy użyczyli swych sił dla sprawy Magnusa. Wkrótce Magnus stanął na czele największej armii, jaką kiedykolwiek zgromadzono w Imperium. W końcu Magnus dotarł do Middenheim, gdzie starał się o audiencję u Ar-Ulryka Kriestowa. Po tym jak Kriestov nazwał Magnusa kłamcą i szarlatanem, Magnus przeszedł przez Płomień Ulryka bez szwanku, udowadniając słuszność swej sprawy. Magnus taktownie wyznaczył Kriestova na dowódcę swojej kawalerii, a Ulryk i Sigmaryta zwrócili się ku wspólnemu wrogowi.
Droga do Kislevu[]
Spotkanie Magnusa i Teclisa
Gdy Imperium zakończyło zjednoczenie się za Magnusem, otrzymał wiadomość od cara Alexisa Romanoffa z Kislevu. Opowiadał o miażdżącej porażce zadanej jego armiom, zostawiając miasta sprawiedliwego Kislevu otwarte na atak. Magnus posłuchał wiadomości i wyruszył do Kisleva z zamiarem podjęcia walki z wrogiem. Z początkiem nowego roku imperialna kawaleria ruszyła z hukiem w kierunku Kislevu. W Talabheim Magnus spotkał się z Pieterem Lazlo, któremu towarzyszyły trzy Wysokie Elfy. Elfy były potężnymi arcymagami, mianowicie Teclisem i jego dwoma towarzyszami, Finreirem i Yrtle. Chociaż Magnus miał silną wiarę w Sigmara, nie miał tej samej wiary w ludzi, których przewodził. Chociaż nie miał wątpliwości, że wojska Imperium mogą pokonać każdego śmiertelnego wroga, demony Chaosu nie były śmiertelne. Magnus wiedział, że armie Chaosu mają jedną poważną przewagę nad jego własną: magią. W Imperium każdy, kto parał się magią, był postrzegany jako pionek Chaosu. Jednak z pomocą Wysokich Elfów można było nauczyć ludzi władania wiatrami magii bez zepsucia. Magnus ogłosił natychmiastową amnestię dla wszystkich użytkowników magii, jeśli zgodzą się przyłączyć do jego sprawy i służyć pod czujnym okiem Wysokich Elfów. Teclis i jego bracia użyli swoich magicznych sztuk, aby zgromadzić tych, których można było nauczyć, i wyszkolić pierwszych prawdziwych Imperialnych Czarodziejów Bitewnych.
Wielka Wojna z Chaosem[]
Pomimo szybkości oddziałów kawalerii Magnusa nie udało się dotrzeć do Kislevu na czas, aby powstrzymać upadek Praag. Gdy Chaos zatriumfował, surowa moc Chaosu przepłynęła przez miasto, topiąc kamień i ciało jak wosk. Ludzie połączyli się z kamieniem; budynki stały się potworami. Praag stał się wcieleniem koszmaru i przedsmakiem tego, co czeka świat, jeśli Chaos zatriumfuje. Kiedy wiadomość o klęsce dotarła do Magnusa, rozpłakał się i przysiągł przed Sigmarem, że pomści okropności tego dnia. Kawaleria Magnusa ścigała armię Chaosu. W starannie przygotowanej zasadzce kawaleria zniszczyła tylną straż Chaosu, pozostawiając Asavar Kula, przywódcę Chaosu, całkowicie nieświadomym. Horda Kula kontynuowała podróż w kierunku miasta Kislev, oblegając, gdy przybyła zmęczona armia Magnusa. Nadszedł czas, by dwie armie zmierzyły się ze sobą, dzielni ludzie i ich krasnoludzcy sprzymierzeńcy z Karaz-a-karak, którzy dołączyli do nich niedługo po upadku Praag, byli znacznie liczniejsi. Przed bitwą Magnus stanął przed swoimi oddziałami i przemówił: Widzę w waszych oczach, że boicie się tego wroga. Widzę w waszych oczach, że zastanawiacie się, jak możemy walczyć z tak strasznymi potworami. Ludzie Imperium, mam odpowiedź: walczymy z nimi naszą stalą, walczymy z nimi naszą odwagą, ale przede wszystkim walczymy z nimi naszą wiarą w Sigmara!” Magnus zaplanował swój atak z Wielkim Królem Krasnoludów. W ruchu szczypcowym Magnus zaatakowałby zachodnią flankę Kul, podczas gdy krasnoludy zaatakowały południową flankę hordy. Uwolnieni Kislevici wyrwali się i dołączyli do swoich sojuszników. Horda Chaosu zostałaby zaatakowana na trzech frontach i zniszczona. Po uzgodnieniu strategii wojska alianckie zostały rozlokowane. O świcie Magnus zaatakował oddziały Chaosu, mordując i rozbijając tysiące skażonych wrogów. Gdy Kul zauważył nową armię, szybko podzielił swoją armię, osobiście prowadząc siły, by powstrzymać Magnusa. Impet armii cesarskiej utknął w martwym punkcie i został zepchnięty do defensywy. Obawiając się, że ich wybawcy zostaną zniszczeni na ich oczach, trzystu krasnoludów próbowało uciec i pomóc Magnusowi. Chociaż krasnoludy były odważne i pochłonęły wiele istnień, armia otaczająca Kislev była po prostu zbyt duża i odepchnęła krasnoludy z ciężkimi stratami. Asavar Kul rozkazał swoim oddziałom uderzeniowym zająć pozycje, z zamiarem zmiażdżenia Kislevauna zawsze. Porażka wydawała się nieunikniona.
Imperialne zwycięstwo[]
śmierć Asavara Kula
Właśnie wtedy przybyły siły kawalerii cesarskiej. Widząc ostatnią szansę na odwrócenie losów, ludzka siła wpadła w hordę z dzikością zrodzoną z nienawiści. W kilka chwil północna flanka została zmiażdżona, kłaniając się nieubłaganemu gniewowi ludzi. Gdy panika ogarnęła wrogą hordę, Magnus nakazał swoim ludziom szarżę po raz ostatni. Uwięziona między młotem a kowadłem sił Imperium, horda popadła w anarchię. Gdy Magnus podsumował sytuację, głos ostrzegł go o zbliżającej się „bestii w ludzkiej postaci”, wrogiego przywódcy, Asavara Kula. Wszechwybraniec natychmiast wyzwali czempiona Sigmara na pojedynek, jako test siły między ich bogami.Asvar wyzwał czempiona Sigmara na pojedynek, jako test siły między ich bogami. Choć początkowo wydawał się skazany na zagładę, mówiono, że duch Sigmara napełnił Magnusa. Po niesamowitym konflikcie o wielkiej skali, Magnus ostatecznie triumfował, rozbrajając Kula i rzucając go na ziemię. Po zdjęciu hełmu Asavar przyznał się do porażki, mówiąc, że zawiódł bogów Chaosu, a walka należała do Magnusa. Po zabiciu Asavara Magnus dotknął swojego złotego młota i pomyślał: „To twoi bogowie cię zawiedli. Mój bóg jest zawsze ze mną”. W tym samym czasie wojska Kislevu i krasnoludów przedarły się i zaatakowały armię Chaosu. Złapana na trzech frontach, horda Chaosu została zmiażdżona i zniszczona, ratując Stary Świat przed byciem niewolnikiem Chaosu. Armie sprzymierzone zwróciły się, by odciążyć Erengrad i zrównały z ziemią skażone miasto Praag. Po powrocie do Imperium armia Magnusa zniszczyła przeklęte miasto Mordheim, uwalniając Ostland i Ostermark od zwierzoludzi. W końcu Chaos został odepchnięty do swoich domen.
Imperator Magnus I, Pobożny[]
W 2304 Magnus zrealizował swoje marzenie o jedności i został wybrany na Imperatora przy ogromnym poparciu. Na prośbę Magnusa Teclis założył osiem Kolegium Magii w Altdorfie, Imperator wydał „Imperialny Dekret o Magii" podczas gdy Magnus rządził z Nuln. Infrastruktura Imperium została ożywiona, korupcja wykorzeniona, a więzi z innymi krajami odnowione. Zreformowano w szczególności armie przywracając jej dawną potęgę.W Altdorfie ustanowiono regularne Konklawe Wiary, aby arcykapłani wszystkich głównych wyznań Imperium gromadzili się, pozwalając im przedstawiać swoje spory przed Imperatorem. Za namową sióstr Shallyan więzienia Imperium zostały zreformowane. Panowanie Wielkiego Teogonisty Volkmara jako głowy Kościoła Sigmara jest pod silnym wpływem czynów, nauk i kazań Magnusa, a wielu wierzy, że pod jego rządami kanonizacja Magnusa jest nieuchronna.
W sprawie Odrodzonego Imperium[]
Magnus cieszył się ogromną popularnością, której nie sposób opisać w tym prostym manuskrypcie. Pokonał niezmiernie potężnego przeciwnika i osobiście zabił wielkiego wroga, Asavara Kula. Co więcej, zjednoczył Imperium jak nikt inny poza samym Sigmarem.
Niektórzy uważali, że Magnus musiał być odrodzonym Sigmarem, a w kronikach Sigmarytów z tamtych czasów można znaleźć niezliczone opisy cudów, których miał dokonać wielki bohater, a które potwierdzają tę tezę. Wielu innych uważało, że Magnus był z pewnością Wybrańcem Sigmara, co wydaje się być prawdą. Jednak bez względu na to, w co wierzyły poszczególne osoby, prawie wszyscy twierdzili, że musi on zostać koronowany na cesarza.
Po raz pierwszy od prawie tysiąca lat przywódcy wszystkich Wielkich Prowincji zebrali się w jednym miejscu, by wybrać Imperatora, i to właśnie oni wybrali Magnusa, by im przewodził.
Nie wszystkim szlachcicom się to podobało, ale nie mieli wielkiego wyboru. Gdyby odmówili Magnusowi, zostaliby zlinczowani. Był kochany jak nikt inny - i to właśnie wykorzystał cesarz Magnus z Nuln, wprowadzając wiele reform.
W szczególności dwa z jego licznych dekretów dotyczyły bezpośrednio kultów.
Na pamiątkę niesłabnącego poparcia Kultu Sigmara dla Imperatorów-Elektorów, Magnus przyznał kultowi trzy głosy w nowej Radzie Elektorskiej do mianowania Imperatorów. W uznaniu wyjątkowej pozycji Kultu Ulryka w historii Imperium, przyznał mu jeden głos. Powszechnie uważa się, że Kult Taala i Rhyi otrzymał od Magnusa propozycję objęcia stanowiska elektora, ale z niewyjaśnionych przyczyn odmówił jej przyjęcia; nie da się jednak zweryfikować, czy jest to prawda. Ten podział głosów z różnych powodów rozwścieczył większość kultów i pozostałych elektorów, ale Magnus zignorował te skargi, gdyż miał ważniejsze plany.
Wiedząc, że kulty były główną przyczyną pierwotnego rozpadu poprzedniego Imperium, Magnus utworzył radę, w której na mocy dekretu cesarskiego musiały uczestniczyć wszystkie ważne kulty w jego Imperium. Wielkie Konklawe (tak Magnus nazywał radę) odbywało się co pięć lat w stolicy Imperium, a przewodniczył mu sam Imperator, który miał dopilnować, by rozwiązano wszelkie wyemitowane tam problemy.
Jego wybór kultów, które miały zostać włączone, był kontrowersyjny. Oprócz pięciu oczywistych kultów Starszych Bogów oraz powszechnie czczonych Sigmara, Shallyi i Vereny, przyjął także Ranalda i Myrmidię. Ten ostatni został włączony do grupy rzekomo dlatego, że Rycerze Płonącego Słońca byli pierwszym zakonem rycerskim, który odpowiedział na jego wezwanie do broni; powszechnie uważa się jednak, że prawdziwą przyczyną włączenia ich do grupy jest wszechobecny wpływ kultu w Tilei i Estalii, który Magnus chciał zarówno uznać, jak i monitorować.
Reforma prowincji[]
Cesarz Magnus panował przez sześćdziesiąt pięć lat i wielu uważa jego rządy za jeden z najszczęśliwszych okresów w długiej historii Imperium od czasów panowania Sigmara. W całym kraju panował powszechny pokój, a zjednoczenie Imperium przyniosło wzrost handlu i dobrobytu, gdyż handel płynął jak woda. Dla ludzkości rozpoczęła się nowa era intelektualnego wigoru i dociekań. Magnus dostrzegł również zmieniającą się równowagę władzy Imperium między miastem a krajem, przyznając Nuln status miasta-państwa, jednocześnie ratyfikując polityczną reintegrację Middenlandu i Middenheim pod rządami Grafów Middenheim. Jego dalecy kuzyni, Bildhofenowie z Middenlandu, zginęli w czasie wojny, ale Magnus nie chciał zagarnąć prowincji dla siebie i odmówił bratu prawa do tego. W zamian za to jego głos wyborczy został zawieszony. Magnus zgodził się także na formalne zjednoczenie Talabheimu i Talabeclandu, które praktycznie miało miejsce już wieki wcześniej, zreformował również prowincje Souland bedąca w ruinie od czasów najazdu orków w 1712.
Uznanie dla Szkoły Inżynierów Imperialnych[]
Aż do czasów Magnusa książęta Altdorfu prowadzili pod swoim patronatem własną Szkołę Inżynierów, w której tworzono genialne machiny wojenne. Gdy Magnus zjednoczył Imperium i ruszył na pomoc Kislevowi, książę Altdorfu odpowiedział na wezwanie i tak wiele z najbardziej zabójczych wynalazków Szkoły Inżynierów wyruszyło na północ wraz z armią Magnusa. Po zwycięstwie nad hordą Chaosu i koronacji na Imperatora Magnus dostrzegł potencjalną wartość Szkoły dla całego Imperium. Dlatego też nadał jej tytuł Cesarskiego Kolegium Inżynierów (a właściwie Cesarskiego Kolegium Inżynierów i Szkoły Ekspertyz Mechanicznych im. Stefana Franza), stając się oficjalnie uznaną placówką cesarską. Ponadto liczne odlewnie, które książęta Reiklandu wybudowali w ówczesnej stolicy Nuln, stały się Cesarską Szkołą Rusznikarską.
SUKCJESA[]
Kiedy Magnus Pobożny zmarł w 2369 roku, Imperium normalnie przeszło w ręce jego brata, Gunthar von Bildhofen. Jednakże, ponieważ von Bildhofen, Ulrykanin, popełnił błąd antagonizowania Wielkiego Teogonisty tamtych czasów tak zwany Całunny Skandal, Leopold został wybrany na jego miejsce. Niewiele o nim wiadomo, poza tym, że wnuk Leopolda był niesławnym i niekompetentnym Imperator Dieterem IV
ŻRÓDŁA:[]
- Liber Chaotica Complete
- Terror w Talabheim
- Warhammer Armies: Empire (4th Edition)
- Warhammer Fantasy RPG 2nd ED -- Sigmar's Heirs
- Empire at War