Dzicy Jeźdźcy Kurnousa są osobistymi strażnikami Oriona. Pozostają niemal tak brutalni i gwałtowni jak sam Król Lasu. Niegdyś byli elfami, ale zmienili się w niebezpieczne duchy lasu, które do końca swojego życia będą służyć wiecznej chwale Dzikiego Gonu. Wygląda na to, że Dzicy Jeźdźcy nie zauważyli upływu lat i utknęli w czasach starożytnych elfów. Ich bronie wykonane są z surowego żelaza, a nawet kamienia. Posiadane przez nich ceremonialne szaty oraz pancerze wykonuje się wyłącznie ze skór zwierząt zabitych podczas świętych polowań.
Mimo to nie należy lekceważyć Dzikich Jeźdźców. Moc Kurnousa przepływa przez nich tak samo jak przez Oriona. Podczas zimowych miesięcy, kiedy duch Króla Lasu pozostaje uśpiony, Dzicy Jeźdźcy strzegą Królewskiej Polany. Z zamkniętymi oczami i ustami wyczekują na przybycie intruzów, którym mogliby rzucić wyzwanie za zakłócenie spokoju najświętszego z lasów. Ich autorytet jest ogromny, bowiem przyjmując zaszczyt zostania Dzikim Jeźdźcem, zostali odcięci od społeczeństwa elfów na wszelkie możliwe sposoby. Jedynym, co łączy ich z elfami, jest służba królowi. Dzicy Jeźdźcy są tak obcy dla swoich dawnych pobratymców, że ci nie odważyliby się nawet z nimi porozmawiać, nie mówiąc już o kwestionowaniu ich działań.
Kiedy zima przemienia się w wiosnę i należy przeprowadzić rytuał odrodzenia, Dzicy Jeźdźcy przewodzą ceremonii, na nowo przysięgając lojalność swemu władcy. W noc magii i strachu, kiedy upiorne sylwetki i przeraźliwie głosy nawiedzają leśne polany, władca Athel Loren budzi się ze swojego snu. Odgłos wojennych rogów ponownie rozlega się wśród Dzikiego Wrzosowiska, a cały las drży, gdy kroki Oriona grzmią wśród zarośli. Król Lasu błyskawicznie zbiera nowych wojowników do swojego orszaku. Za jego plecami maszerują Dzicy Jeźdźcy, którzy tylko zyskali na okrucieństwie przez spędzanie długich dni bez swojego pana.
Nie ujeżdżają oni śmiertelnych wierzchowców, lecz Rumaki Kurnousa — konie tak niestrudzone i zdeterminowane jak dosiadający ich wojownicy. Tylko najodważniejsi lub najgłupsi ludzie pozostają na zewnątrz, gdy wokół rozlega się dźwięk rogów Dzikiego Gonu. Ten ponury odgłos wywołuje strach u każdego, kto go usłyszy. Uczucie to jest uzasadnione, gdyż Dzicy Jeźdźcy nigdy nie okazują litości podczas polowania. Ci nieszczęśnicy, którzy staną na ich drodze, zostaną natychmiast zabici, a ich śmierć będzie stanowiła ofiarę dla ponadczasowej chwały Króla Lasu.
Choć Dzicy Jeźdźcy są oddani swemu królowi, stwierdzenie, że nigdy nie dopuszczą się zdrady, brzmiałoby śmiesznie, zwłaszcza w ustach jednego z mieszkańców Athel Loren. W tym lesie niewiele rzeczy pozostaje niezmiennymi, a magia iluzji pozostaje w zasięgu wielu potężnych osób. Obawiając się niechybnej zdrady, Ariel wymusiła na pierwszych Dzikich Jeźdźcach złożenie przysięgi wierności, która od tamtego czasu wiąże wszystkich członków Dzikiego Gonu.
Źródła[]
Warhammer Armies: Wood Elves