Elfy są rasą smukłych, pełnych gracji istot, z łatwością rozpoznawalnych dzięki ostrym rysom twarzy i spiczasto zakończonym uszom. Znane są z talentu do łucznictwa, zamiłowania do wiedzy i zdolności magicznych. To istoty blisko związane z naturą. Instynktownie wyczuwają wszelkie zmiany w przyrodzie, szczególnie w ostępach leśnych, ale także na morzu.
Nienawidzą wszystkich, którzy zakłócają harmonię natury, niezależnie od rasy. Z równą gwałtownością przeciwstawiają się działaniom złych ludzi i chciwych Krasnoludów, co plugawych Orków. Mimo iż często są postrzegane jako zarozumiałe i dumne, elfy poświęciły więcej dla dobra tego świata niż wszystkie pozostałe rasy razem wzięte.
Dzielą się na trzy rasy - Wysokie Elfy, Leśne Elfy i Mroczne Elfy, które zamieszkują region Naggaroth na terenie Nowego Świata.
Historia[]
Historia elfów jest jednocześnie chwalebna i tragiczna. Pod koniec wojny z krasnoludami, zwanej przez elfy Wojną o Brodę, Wysokie Elfy odpłynęły do Ulthuanu, ich zamorskiej ojczyzny, by tam walczyć z najazdem Mrocznych Elfów. Byli jednak wśród nich tacy, którzy postanowili pozostać w Starym Świecie. Niektórzy wmmówili posłuszeństwo Królowi Feniksowi i zajęli się budowaniem własnej przyszłości w leśnych królestwach. Inni, jak dawniej, podróżowali po morzach, nawiązując handel z powoli rodzącymi się królestwami ludzi.
W wielu lasach i puszczach Imperium istnieją niewielkie enklawy elfów. Największa z nich znajduje się w Lesie Laurelorn, na północny zachód od wielkiego miasta Middenheim. Mimo iż te ziemie nominalnie należą do Imperium, elfy nie uznają Imperatora za swojego władcę i nie uważają siebie za obywateli Imperium. Ludzie mają wystarczająco dużo problemów z innymi mieszkańcami lasów, na przykład z okrutnymi Zwierzoludźmi, by przejmować się elfami. Zresztą i tak na niewiele zdałyby się ich ewentualne wysiłki by znaleźć elfie wioski. Elfy cenią sobie spokój i używają magii iluzyjnej w celu ukrycia swych leśnych kryjówek. Jednak nie zapomniały o reszcie świata. Choć rzadko opuszczają swoje wioski, świetnie orientują się w tym, co dzieje się w okolicznych krainach.
Elfy można najczęściej spotkać w wielkich miastach, takich jak Altdorf, Nuln i Marienburg gdzie kierują wpływowymi domami kupieckimi reprezentującymi interesy odległego Ulthuanu. Młodzi potomkowie kupieckich rodów dużo podróżują, zyskując doświadczenie i kontakty handlowe, które przydają się w późniejszej karierze zawodowej. Mimo, że często patrzą z niechęcią na, ich zdaniem nieokrzesanych leśnych kuzynów, elfy wysokiego rodu doskonale pamiętają, iż są daleko od lśniących wież Ulthuanu i w związku z tym cieszą się mniejszym szacunkiem niż ich kuzyni, Wysokie Elfy.
Religia[]
Elfy czczą szeroką gamę bóstw o różnej mocy i temperamencie. Istoty te podzielone są na dwie główne strefy wpływów, z których żadna nie dominuje nad drugą. Jest to zawarte w wierze znanej jako Yenlui, czyli "równowaga"; filozofia, która nakazuje, że musi istnieć harmonia pomiędzy intensywną jasną i ciemną naturą merkurialnego ducha Elfów.
Najbardziej znanymi bogami Elfów są Cadai lub bogowie Niebios, którzy reprezentują bardziej pozytywne cechy kultury Elfów i świata przyrody. Rządzi nimi Asuryan, największy z bogów. W wierzeniach Elfów wiele niesmacznych aspektów ich natury i świata reprezentują również bogowie znani jako Cytharai lub bogowie Podziemia. Najbardziej znanym z nich jest Khaine, bóg mordu i wojny.
Biologia[]
W porównaniu z ludźmi, Elfy są wyższe, jasnoskóre i smukłe. Posiadają wysokie kości policzkowe i lekko kanciaste twarze oraz skośne oczy. Niektóre przedstawienia pokazują je z całkowicie czarnymi oczami, podczas gdy na innych mają normalne, podobne do ludzkich źrenice i tęczówki.
Wysokie Elfy są często przedstawiane z blond włosami, Drewniane Elfy z brązowymi, a Mroczne Elfy z czarnymi, ale te zmiany są niewielkie i kosmetyczne, a te trzy grupy są w większości fizycznie nie do odróżnienia i są członkami tego samego gatunku. To, co bardziej niż cokolwiek innego definiuje każdy rodzaj elfów, to ich odmienne kultury.
Zakładając, że nie umrą gwałtowną śmiercią, Elfy są w stanie żyć przez kilka tysięcy lat. Nie uważa się za niemożliwe, by Elf żył siedem tysięcy lat lub więcej, choć obecnie tylko Malekith, Król Czarownic z Naggaroth (i jego Matka Morathi) mogą pochwalić się takim osiągnięciem. Należy zauważyć, że takie osiągnięcia wydają się być produktami czarnej magii.
Elfy są z natury magiczne, a ich długie życie zapewnia obdarzonym magią elfom więcej niż wystarczająco dużo czasu, aby wyszkolić swoje umiejętności w kontrolowaniu wielu Wiatrów Magii. Jest to kontrast z ludzkimi czarodziejami, którzy zazwyczaj mogą mieć nadzieję na władanie tylko jedną formą magii w ciągu swojego życia. Jednak należy to przypisać również temu, że wiatry magii nie są w stanie zdominować ich w takim samym stopniu jak ludzi, co daje im możliwość władania nimi w sposób zrównoważony, bez niebezpieczeństwa, jakie grozi ludzkim czarodziejom (którzy mieliby problem z używaniem jakiegokolwiek wiatru poza tym, który dominuje nad ich istotą). Elfy są odporne na choroby i fizyczne mutacje spowodowane przez Chaos, choć w szczególności są nadal podatne na Zgniliznę Nurgla.
Psychologia[]
Istnieją również dowody na to, że Chaos może wpływać na umysły Elfów w bardziej subtelny sposób. Elfy przeżywają emocje i myśli intensywniej niż większość innych inteligentnych ras. W najlepszym wypadku może to spowodować, że spędzają wieki na obsesyjnym treningu lub doskonaleniu umiejętności do perfekcji. W najgorszym wypadku mogą się "zatracić" w swoich doświadczeniach, przesadzając i tracąc poczucie rzeczywistości, co sprawia, że stają się ulubionym celem korupcji ze strony boga przyjemności i nadmiaru Chaosu, Slaanesha.
Różnice kulturowe[]
Podczas gdy Mroczne Elfy chcą rządzić światem, przynajmniej jasno przedstawiają swoje ambicje. Inaczej jest w przypadku Wysokich Elfów, które pod przykrywką ochrony dążą do przejęcia kontroli i nie dbają o to, jakie konsekwencje mogą mieć dla innych krain. Z kolei Leśne Elfy są traktowane z pogardą przez jednych i drugich, ponieważ nie chcą ani rządzić, ani kontrolować, a jedynie przetrwać.
Wysokie Elfy[]
Wysokie Elfy, czy też Asurowie, jak sami siebie nazywają, są jedną z najbardziej starożytnych i potężnych śmiertelnych cywilizacji w świecie Warhammera. Pochodzące z potężnej, spowitej mgłą wyspy-kontynentu położonej w centrum Oceanu Wielkiego, Wysokie Elfy z Ulthuanu są dumnym i potężnym narodem mistrzowskich wojowników, niezrównanych magów i władców nieba i morza. To starożytna rasa z potężnymi armiami i jeszcze większą magią, budująca wielką i wszechmocną cywilizację, która wraz z krasnoludami stoczyła dawno zapomnianą, apokaliptyczną wojnę, w której jedni z największych i najpotężniejszych śmiertelnych bohaterów walczyli z wielką ciemnością, która próbowała pochłonąć świat wiele tysięcy lat temu. U szczytu ich potęgi świat był naprawdę do wzięcia.
Jednak ich szlachetna i współczująca natura, która kiedyś była jednym z największych i najszlachetniejszych charakterów Elfów, została wkrótce zastąpiona przez wielkie poczucie dumy i pychy z własnej próżności i wyższości. W swej ślepej arogancji udało im się jedynie zniszczyć niegdyś potężną przyjaźń z krasnoludami, czego kulminacją była Wielka Wojna, która jedynie okaleczyła te dwie starsze rasy i zburzyła jakąkolwiek świetlaną przyszłość tego młodego świata. Odizolowane i samotne w świecie, nad którym nie mają już kontroli, Wysokie Elfy stoją w obliczu zmierzchu swojej egzystencji, a ich miasta nie tętnią już życiem jak kiedyś, lecz służą jako ponure przypomnienie o ich ostatecznym, zbliżającym się upadku.
Dla Wysokich Elfów długie włosy są symbolem siły, potęgi i szlachetności - najwyraźniejszym znakiem prawdziwego wojownika. Tak jak Krasnoludy przywiązują dużą wagę do swoich bród, tak samo Wysokie Elfy cenią swoje włosy. Z tego powodu kosmyki włosów są również ważnymi talizmanami dla Elfów. Ten pradawny zwyczaj wywodzi się od największych bohaterów elfiej legendy, którzy zawsze byli przedstawiani z długimi, płynącymi włosami i mówi się, że to właśnie stąd pochodzi ich potęga. Wszystkie Wysokie Elfy ozdabiają swoje włosy grzebieniami wykonanymi ze srebra lub złota i ozdobionymi jasnymi klejnotami. Każdy klejnot ma inne znaczenie i odzwierciedla rolę Elfa w jego rodzinie, jego rangę w bitwie, a nawet może być oznaką przychylności udzielonej przez oblubienicę.
Morskie Elfy[]
Zdecydowana większość Elfów nie mieszka w Starym Świecie, lecz na wyspie-kontynencie Ulthuan. Elfy są znakomitymi międzynarodowymi kupcami; ich statki skutecznie kontrolują przepływ przez Wielki Ocean Zachodni, co pozwala ich flotom swobodnie podróżować między Lustrią, Cathayem i Starym Światem. Większość z tych podróżujących Elfów to Morskie Elfy z zewnętrznych wybrzeży Ulthuanu, często kupcy lub podróżnicy spędzający rok lub więcej w Starym Świecie przed wyruszeniem w nowe miejsce.
Aby ułatwić sobie handel z ludźmi, niektóre Elfy osiedliły się w portach Starego Świata, zazwyczaj w "Dzielnicy Elfów" wydzielonej dla nich przez władze miasta. Ponieważ ludzkie miasta bardzo cenią sobie elficki handel, Dzielnice Elfów mogą zarządzać swoimi sprawami i są uważane za niedostępne dla nieproszonych ludzi. Wiele z tych dzielnic jest ufortyfikowanych, a Elfy mają własną straż i milicję. Największą populacją Elfów jest ta w Marienburgu, gdzie w jednym czasie może przebywać nawet 500 osobników.
Każdy port Starego Świata o populacji powyżej dziesięciu tysięcy ma swoją dzielnicę Elfów. Typowa wspólnota handlowa liczy sobie około 1% populacji miasta. Chociaż w mniejszych miastach utrzymywane są czasem posterunki handlowe, jest to rzadkie zjawisko i często okupacja jest sporadyczna, a kupcy przyjeżdżają lub wyjeżdżają tymczasowo, rodzina osiedla się na kilka lat przed powrotem do domu.
Eonir[]
Eonir zamieszkujący Laurelorn to odrębna kultura elfów, która zapożycza tradycje zarówno od Asrai z Athel Loren, jak i Asurów z Ulthuanu. Chociaż ludzie uważają Eonirów za "Leśne Elfy", istnieje kilka kluczowych różnic pomiędzy Eonirami a Asrai.
Eonir nie są duchowo związani z lasem przez starożytne pakty duchowe, tak jak Asrai są związani z Athel Loren. Związek Eonirów z duchami lasu jest słabszy i są oni bardziej skłonni wychodzić ze swoich polan, aby nawiązać kontakt z obcymi. W rzeczywistości królestwo Laurelorn jest starsze niż Athel Loren i zachowało elementy kultury Asurów z pierwotnej kolonii Ulthuan. Eonir uważa Asurów za hipokrytów, którzy porzucili Stary Świat, a potem mieli czelność kwestionować niezależność Laurelorn. Na pewnym poziomie Eonir sympatyzują z Druchii z Naggaroth, ponieważ oni również zostali poddani ostracyzmowi przez Asurów.
Religia Eonir uznaje całą panteoniczną mandalę, co czyni ich duchowo bliższymi Asur niż Asrai. Medytacja, wróżby i praktyki pogrzebowe różnią się w zależności od rodzaju urodzenia. Członkowie rodziny Cityborn (Toriour) wiążą zmarłe dusze w kamienie szlachetne, podczas gdy dusze zmarłych Forestborn (Faniour) są oddawane Splotowi i często reinkarnują się jako Tree Kin. Osady Eonirów są zorganizowane według długiej tradycji genealogicznej, która rozróżnia rodziny osadników i uchodźców.
Leśne Elfy[]
Podczas rządów Króla Feniksa, Caradryela Rozjemcy, Mroczne Elfy rozpoczęły nową inwazję na Ulthuan. W odpowiedzi Caradryel przywołał siły elfów ze Starego Świata, by rozprawić się z Mrocznymi Elfami. Jednak niektórzy koloniści Wysokich Elfów mieszkający w Starym Świecie odmówili opuszczenia go, gdyż przywiązali się do swojego nowego domu. Bez ochrony wojsk Wysokich Elfów koloniści ci byli narażeni na ataki Zielonoskórych i Bestii, a także Krasnoludów.
Z czasem wycofywali się coraz bardziej do tajemniczego, zaczarowanego lasu Athel Loren na wschodniej granicy dzisiejszej Bretonii. Duchy lasu były początkowo nieufne wobec Elfów, jednak szybko odkryły, że Elfy mogą chronić las podczas długich zimowych miesięcy, kiedy duchy lasu były uśpione.
Ostatecznie dwa Elfy, o imionach Orion i Ariel, stały się śmiertelnymi awatarami elfickich bogów polowania i płodności, odpowiednio Kurnousa i Ishy, i do dziś rządzą Leśnymi Elfami lub Asrai. Z czasem Leśne Elfy stały się nierozerwalnie związane z losem samego Athel Loren.
Mroczne Elfy[]
Mroczne Elfy, lub Druchii, w przeciwieństwie do swoich braci z Wysokich Elfów, posiadają zimne, jeśli nie efektowne piękno, które tylko pomaga ukryć zepsucie i nikczemność, które czają się pod ich skórą. Wszystkie Elfy są piękne, ale piękno to różni się pomiędzy trzema ludami.
Piękno Asurów jest jasne i pełne blasku, podczas gdy piękno Asrai jest dzikie i dzikie. Natomiast piękno Druchii jest zimne, mówi się, że zapiera dech w piersiach, zarówno w przenośni, jak i dosłownie. Bez względu na przynależność, wszystkie Elfy są długowieczne aż do nieśmiertelności, a ich pewność siebie nie odbiega od tej z innych światów. Są szybkie zarówno pod względem ciała jak i refleksu, zdolne do bezwysiłkowej gracji, która zawstydza najbardziej eleganckich mężczyzn. Choć wszystkie Elfy można uznać za równe, Mroczne Elfy uważają, że tylko one w pełni wykorzystują swoje naturalne dary, gdyż tylko one spośród Elfów nie pozwalają, by takie pojęcia jak miłosierdzie i tradycja ograniczały ich czyny.
Elfy są przebiegłe i sprytne, co przekracza możliwości zwykłych śmiertelników. Każde ich słowo kryje w sobie głębię znaczenia, które zmienia się pod wpływem najmniejszej zmiany akcentu lub postawy. Zwłaszcza Mroczne Elfy są biegłe w sztuce przekręcania mowy, aby służyła ich sprawie i potrafią z radością manipulować emocjami innych, aby osiągnąć cel, który najbardziej odpowiada ich własnym interesom.
Dlatego Naggarothi beztrosko zawierają i zrywają sojusze, wiedząc, że ich srebrne języki zawsze mogą liczyć na uleczenie ran z przeszłości. To właśnie to, bardziej niż cokolwiek innego, sprawia, że społeczeństwo Mrocznych Elfów jest tak oportunistyczne i porywcze.
Kiedy dawne czyny można wymazać sprytnie wypowiedzianym słowem, po co komu uczciwość i prawo? Choć szybkość umysłu i sprawność ciała Mrocznego Elfa dobrze służą mu indywidualnie, to właśnie połączenie tych dwóch cech daje mu tak morderczą sprawność w walce.
Każdy szczegół postawy przeciwnika mówi wiele uważnemu Elfowi, podpowiadając mu nie tylko gdzie i kiedy wróg zamierza uderzyć, ale także w jaki sposób sam akt ataku osłabi czujność wroga. W ten sposób niejeden wróg zginął w połowie ciosu, który uważał za stosowny do zakończenia bitwy, a życie skradło mu niewiarygodnie szybkie ostrze, kierowane przez szybki umysł.
Trzeba zaznaczyć, że Chaos odcisnął swoje piętno na Elfach, podobnie jak na prawie wszystkich rasach świata. W przypadku tej rasy moc Mrocznych Bogów przybrała jednak subtelną formę. Podsyciła arogancję elfiej duszy, wzmacniając wszystko to, co jest dumne i hubrystyczne. Dawno temu współczucie można było uznać za cechę definiującą Elfy, gdyż taką naturę dali im Starzy, ale teraz hojność została przyćmiona przez narcyzm, empatia przez zarozumiałość. Chaos nie zmienił jednak wszystkich elfów w równym stopniu.
Dla Leśnych Elfów stał się izolacjonistą, zaprzeczającym istnieniu świata, który ślepo wierzy, że dopóki w ich królestwie panuje porządek, nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo. Wysokie Elfy stały się jeszcze bardziej uparte, zyskując pewność, której nie są w stanie przekazać słowa, że one i tylko one mogą ochronić świat przed niebezpieczeństwami, które mu zagrażają.
Dla Mrocznych Elfów natomiast Chaos przyniósł oświecenie - wiedzę, że świat istnieje tylko dla przyjemności silnych. Objawienie to przyjęły z gorącą pasją, która zawstydza zimne serca ich starożytnych kuzynów. W rzeczy samej, może to jeszcze podpalić cały świat.
Dla Mrocznych Elfów wszystkie bogactwa świata są ich własnością i mogą z nimi zrobić, co zechcą - pod warunkiem, że mają siłę, by je zdobyć. Odrzuciły one dobroczynnych bogów elfickiego panteonu, oddając się w zamian czci bardziej kapryśnym i okrutnym bóstwom, w szczególności Khaine'owi, Panu Mordów.
To dobrze dobrana para, gdyż Mroczne Elfy nie dbają o świętość życia i uważają "mniejsze rasy" za nic więcej niż owady proszące się o zmielenie pod obcasem buta, jeśli nie można znaleźć dla nich bardziej produktywnego lub rozrywkowego zastosowania. Oczywiście Mroczne Elfy uważają wszystkie inne inteligentne rasy za gorsze. Nawet tych, którzy dorównują im umiejętnościami i intelektem, Naggarothi odrzucają jako słabeuszy, szydząc z praw i tradycji, które marnują zasoby na pielęgnowanie słabych, nawet jeśli krępują ambicje silnych.
Mroczne Elfy nie mają takich ograniczeń; w Naggaroth słabi giną, a silni biorą, co tylko zechcą. Nie oznacza to, że Mroczne Elfy chcą, aby wszystkie inne ludy zostały wytępione z ręki. Tak długo jak kopalnie muszą pracować, farmy muszą być pielęgnowane, fortece muszą być wznoszone, a rytualne ofiary są wymagane, aby zdobyć przychylność bogów, zawsze będzie miejsce dla prymitywów w królestwie Naggaroth. W rzeczy samej, niektórzy z bardziej zdolnych barbarzyńców mogą być nawet bronią, którą można manipulować za pomocą gróźb, błyskotek i pustych obietnic, aby zaatakować brzegi znienawidzonego Ulthuanu lub dokonać spustoszenia na pełnym morzu. Tylko Wysokie Elfy nie mają nadziei na przetrwanie pod jarzmem rządów Naggarothi, gdyż każdy Mroczny Elf marzy o dniu, w którym ich starożytni wrogowie zostaną wreszcie wyparci z każdego zakątka świata. Żaden nie bierze pod uwagę możliwości, że kiedy ostatni Wysoki Elf umrze w agonii na ołtarzu Khaine'a, to ostateczne zwycięstwo może pozostawić po sobie pustkę, której nie da się wypełnić. Tego dnia Mroczne Elfy dowiedzą się, jak wiele ich dusz zostało pożartych przez ich starożytną nienawiść - i może im się to nie spodobać.
Źródła[]
- Warhammer Fantasy RPG 2-ga Edycja - Księga Zasad