Hrabiowie-Elektorzy

W Imperium kiedy umrze Imperator, osoby uprzywilejowane Głosami Elektorskimi wybierają następnego władcę. System Elektorski stworzono kiedy Sigmar odszedł oddać Ghal-Mharaz krasnoludom i zaginął bez wyznaczonego następcy. Wówczas przywódcy plemion tworzących Imperium zebrali się, a następnie wybrali spośród siebie nowego Imperatora.

Hrabia Elektor to najwyższa ranga wśród szlachty w Imperium, ustępująca jedynie samemu Imperatorowi i być może arcykapłanom kościołów Sigmara i Ulryka.

Hrabia Elektor, który może być mężczyzną lub kobietą, jest feudalnym władcą jednej z prowincji elektorskich Imperium, podstawowych jednostek podziału terytorialnego królestwa. Jak sama nazwa wskazuje, każdy hrabia-elektor posiada jeden głos, który może być użyty do wyboru kandydata na następcę tronu cesarskiego po zwolnieniu się miejsca po poprzednim władcy.

Samo stanowisko wywodzi się ze statusu wodzów plemiennych, którzy przysięgali wierność Sigmarowi Heldenhammerowi u zarania Imperium.

Tytuł ten jest zazwyczaj dziedziczny i przechodzi z ojca na syna. Jeśli jednak Elektor zostanie uznany za niekompetentnego, winnego czczenia bogów Chaosu lub innej herezji, może zostać pozbawiony tytułu i przekazany innemu, bardziej zasłużonemu szlachcicowi.

Wszyscy hrabiowie-elektorzy pełnią również funkcję generałów Imperium.

Początek

Aby w pełni zrozumieć pozycję Hrabiów-Elektorów, należy zrozumieć historię Sigmara i impuls, który doprowadził do powstania Imperium.

Mówi się, że Sigmar, Pan i Bóg rasy ludzkiej, posiadał wyjątkowe i potężne pragnienie, by zakończyć drobne spory, które dzieliły plemiona w Kotlinie Reik i wprowadzić swój lud w chwalebny wiek potęgi. Od piętnastego roku życia Sigmar walczył przeciwko złym rasom, które chciały zniszczyć jego lud, i zdobył wieczną przyjaźń Imperium Krasnoludzkiego, gdy uratował czcigodnego króla Kurgana Żelaznobrodego przed zielonoskórym watażką, zdobywając tym samym legendarny młot Ghal Maraz, czczony i święty symbol Imperium, uwielbiany przez tysiące ludzi w całym królestwie.

W następnych latach ojciec Sigmara, wielki król Bjorn, poległ w bitwie z dzikimi, czczącymi Chaos Norsii, ale dzięki temu Sigmar zyskał taki przykład pokrewieństwa, że udało mu się stworzyć nierozerwalne więzi, które połączyły rdzeń plemion. Przyciągnąwszy ludzi z honorem pod swój wielki sztandar oraz wypędzając i likwidując tych, którzy byli na tyle głupi, by stanąć przeciwko niemu, Sigmar zjednoczył plemiona i pokonał wiele zagrożeń, które zagrażały jego imperium. Wliczając w to największą migrację Zielonoskórych, jaką kiedykolwiek widziano, oraz apokaliptyczną inwazję Norsii, która niemal rozerwała Imperium na strzępy.

Rządy Sigmara były sprawiedliwe, uczciwe i dostatnie przez 50 lat. Jednak w pięćdziesiątą rocznicę koronacji przez Ar-Ulryka, Sigmar opuścił Imperium bez żadnych ceremonii ani fanfar. Udał się na ziemie Wschodu, po czym zostawił swój płaczący lud z jednym, ostatnim słowem:

"Moje dzieło jest już skończone. Imperium prosperuje i jest zjednoczone, a w twoich dobrych rękach będzie tak nadal. Ale mam jeszcze niedokończoną pracę. Muszę zwrócić Ghal-Maraz jego twórcy."

Z tymi słowy, pierwszy, największy Imperator położył koronę na stole i wziął do ręki swój potężny młot. Wyruszył za bramy swego królestwa ku nieznanemu losowi. Ledwie pokolenie po jego odejściu ludzie zaczęli twierdzić, że ich wielki władca nie umarł, lecz śmiało wstąpił w bóstwo, zrodzony ze śmiertelnych korzeni, lecz przeznaczony do obrony swego ludu tak długo, jak długo będzie istniało jego Imperium.

Dylemat

Ponieważ Sigmar nie pozostawił po sobie dziedzica, rozgorzał wielki spór o to, kto powinien go zastąpić. Sytuacja, w której mogło dojść do wybuchu nowej wojny międzyplemiennej i zniweczenia wszystkich wielkich dzieł, jakich dokonał Sigmar, została ostatecznie rozwiązana, gdy wodzowie zdecydowali się wybrać jednego z nich na przywódcę. Sigmar, zawsze pamiętając i pielęgnując ognistego, niezależnego ducha swojego ludu, zawsze starał się raczej zjednoczyć plemiona w braterstwie, niż narzucać im tyranię, i narzucał się tylko w sprawach, które dotyczyły Imperium jako całości. Sigmar ogłosił, że żaden człowiek nie może ani nie powinien rządzić całym Imperium, a ustanowienie elektorów podtrzymało tę zasadę. To, jak każdy król rządził swoim plemieniem, a z czasem każdy hrabia-elektor rządził swoją prowincją, było jego własną sprawą. Ten, kto został wybrany na cesarza, posiadał wielką władzę, ale tylko dzięki wyrozumiałości swoich rówieśników, którzy po jego śmierci lub abdykacji mogli włożyć koronę na czoło innego, nie swojego dziedzica.

Pogrążeni w żałobie rówieśnicy Sigmara wyznaczyli więc Hedricha I na jego następcę i to właśnie jemu Alaryk Szalony podarował pozostałe Runefangi. Pierwsze tysiąclecie po Sigmarze to ledwie zapisana część historii, a w istocie zapiski innych ras zawierają więcej szczegółów na ten temat niż zapiski samego Imperium. Wszyscy jednak zgadzają się, że funkcja Elektorów była kontynuowana, dając początek najwspanialszym bohaterom i najbardziej nikczemnym złoczyńcom w historii Imperium.

Powstanie Elektorów

Kiedy sławny cesarz Mandred Skavenslayer został zamordowany w 1152 IC, elektorzy nie mogli dojść do porozumienia w sprawie następcy i system załamał się na pewien czas. Trzy prowincje ogłosiły, że ich hrabiowie są prawdziwymi cesarzami i w ten sposób rozpoczęła się wyniszczająca wojna domowa, która prawie rozerwała Imperium na strzępy. Ta era była później znana historykom jako Era Trzech Cesarzy. W 1979 IC, Elektorzy w końcu zgodzili się na jednego władcę, ale był nim niemowlę Magritta z Marienburga, którego wybór potępił Wielki Teogonista Sigmara. System elektorski całkowicie się załamał, a przez następne trzy stulecia prowincje były całkowicie podzielone. Bez cesarza, który mógłby je zjednoczyć, hrabiowie szukali ochrony u siebie, nie szukając ani nie oczekując pomocy od swoich pobratymców. Wyglądało to tak, jakby duch .

To właśnie w tym czasie kupiecbraterstwa, na którym opierało się Imperium, został całkowicie zapomnianycy mieszczanie po raz pierwszy zyskali na znaczeniu, ponieważ siła szlachty zaczęła słabnąć w tym okresie rozłamu, ograniczana przez niemożność wezwania pomocy od dalekich krewnych. Zamiast korzystać z wpływów rodzinnych lub politycznych, szlachta każdej prowincji, w tym elektorowie, była zmuszona szukać ich na własnych ziemiach, u kupców, lichwiarzy i innych nisko urodzonych, ale zamożnych ludzi. Konieczność wyciągnięcia podatków od ludności doprowadziła do ustępstw i nadawania drobnych tytułów mieszczanom, aby ci mogli po prostu zebrać armie i bronić swych ziem przed nieustającymi najazdami bestii, zielonoskórych i czczących Chaos buntowników z Norsca i innych miejsc.

Dla kurgańskiego watażki Asavara Kula i jego norscańskich sojuszników, rozłam w Imperium był idealnym momentem na podbój. Połączone zastępy krwiożerczych norskich berserkerów i okrutnych kurgańskich jeźdźców wjechały do Kislevu i zrównały z ziemią znaczną część królestwa, wydawało się więc jasne, że wkrótce rozleją się po Imperium w postaci kruczej hordy. Ludzie rozpaczliwie wołali do Sigmara o człowieka, który wybawi ich od gniewu północy.

Tym bohaterem był Magnus Pobożny, wojownik i przywódca, który w uwielbieniu ludzi ustępował jedynie samemu Sigmarowi. Niektórzy twierdzili nawet, że był on czempionem Sigmara, obdarzonym przez boga siłą, która pozwoliła mu pokonać Norse i Kurgany. Dzięki czynom Magnusa ziemia została ocalona przed armią Kul, a aklimatyzacja ludu sprawiła, że elektorzy wynieśli go do rangi Imperatora, kładąc wreszcie kres chaosowi, który rozdzierał Imperium.

Choć system elektorski nadal produkował niekompetentnych następców, takich jak Dieter IV, który w swej chciwości pozwolił miastu Marienburg odłączyć się od Imperium w zamian za niezliczone bogactwa, Imperium zostało odbudowane i trwa do dziś. W 2502 r. elektorowie wynieśli Karla Franza, syna Leitpolda, na cesarza.  

Obowiązki

Bycie Hrabią Elektorem daje władzę ludziom, którzy posiadają ten tytuł. Nie tylko daje im polityczną kontrolę nad ich własną prowincją, ale także mogą głosować na nowego Imperatora, a także zyskują szansę zostania nim w przypadku śmierci lub abdykacji urzędującego.

Tytuł ten wiąże się również z pewnymi wymaganiami. Oprócz dbania o wystarczająco silną gospodarkę i rozwiązywania politycznych sporów w swojej prowincji, hrabia-elektor ma również obowiązek chronić swoich poddanych przed atakami. W związku z tym większość hrabiów jest również doświadczonymi generałami, ale ci, którzy nimi nie są, przekazują ten obowiązek innym aspirującym szlachcicom.

Jeśli hrabia-elektor okaże się niekompetentnym władcą, lub jeśli zostanie zdemaskowany jako zdrajca lub heretyk, może zostać pozbawiony swoich tytułów i władzy. Jest to zazwyczaj ostateczność, gdyż w takich sytuacjach zawsze istnieje groźba wojny domowej.

Runefangs

Każdy Elektor nosi przy sobie magiczny miecz zwany Runefangiem. Miecze te zostały stworzone dla Sigmara przez krasnoludzkiego kowala Alarica Szalonego, a ich moc jest tak wielka, że z łatwością potrafią przeciąć każdą, nawet najcięższą zbroję, gromril, a nawet smoczą łuskę.

Lista Elektorów:

Ostateczny skład elektorów zawierał wiele osób, które dostały się tam przekupstwem lub lizusostwem wobec Imperatorów. Imperatorzy, którzy gruntownie zreformowali system elektorski to Ludwik Otyły i Magnus Pobożny. Po reformach osoby wybierające Imperatorów to:

Stan w na 2522 rok

1. Książę-Elektor księstwa Middenland - Borys Todbringer
2. Książę-Elektor księstwa Wissenland - Emmanuelle von Liebowitz
3. Książę-Elektor księstwa Ostland - Valmir von Raukov
4. Książę-Elektor księstwa Ostermark - Wolfram Hertwig
5. Książę-Elektor księstwa Talabekland - Helmut Feuerbach
6. Książę-Elektor księstwa Averland - aktualnie brak wczęśniej Marius Leitdorf
7. Książę-Elektor księstwa Nordland - Theoderic Gausser
8. Książę-Elektor księstwa Hochland - Aldebrand Ludenhof
9. Książę-Elektor księstwa Stirland - Alberich Haupt-Anderssen
10. Książe-Elektor księstwa Reikland - Karl Franz
11. Najwyższy Patriarcha Kolegiów Magii - Baltasar Gelt( bez prawa głosu)
12. Ar-Ulryk - Emil Valgeri
13. Wielki Teogonista kościoła Sigmara - Esmer III wcześniej Volkmar ponury
14. Arcylektor Sigmara -Kaslain
15. Arcylektor Sigmara - Thorgad IV
16. Starszy Krainy Zgromadzenia - Hisme Mężny

Elektorzy po zawirowaniach w 2512

• Marius Leitdorf, Wielki Hrabia Averlandu
• Borys Todbringer, Wielki Książę Middenlandu
• Theodric Gausser Wielki Baron Nordlandu
• Emmanuelle von Liebwitz wielka hrabina Wissenland
• Valmir von Raukov Wielki Książę Ostlandu
• Karl-Franz Holswig-Schliestein Wielki Książę Reikland
• Alberich Haupt-Anderssen Wielki Hrabia Stirlandu
• Wolfram Hertwig kanclerz wielki Ostermarku
• Helmut Feuerbach, Wielki Książę Talabeclandu
• Aldebrand Ludenhof, wielki baron Hochlandu
• Hisme Stoutheart Starszy z Krainy Zgromadzenia
• Volkmar Wielki Teogonista Sigmara
• Esmer, Arcylektor Wschodu
• Kaslain, arcylektor południa
• Ar-Ulric Emil Valgeir

Elektorzy stan w 2511

• Ludmiła Alptraum Wielka Hrabina Averlandu
• Borys Todbringer, Wielki Książę Middenheim
• Leopold Bildhofen, wielki książę Middenlandu
• Emmanuelle von Liebwitz Wielka Hrabina Nuln
• Hans-Hals Tasseninck Wielki Książę Ostlandu
• Karl-Franz Holswig-Schliestein Wielki Książę Reikland
• Alberich Haupt-Anderssen Wielki Książę Stirlandu
• Elise Krieglitz-Untern Wielka Księżna Talabheimu
• Gustaw Krieglitz Wielki Książę Talabeclandu
• Etelka Toppenheimer, Wielka Baronowa Sudenland
• Hisme Stoutheart Starszy z Krainy Zgromadzenia
• Yorri, Wielki Teogonista Sigmara
• Aglim, Arcylektor Wschodu
• Kaslain, arcylektor południa
• Ar-Ulric Jarrick Valgeir

Źródła

- Dziedzictwo Sigmara - WFRP 2ed.