W 294 roku Pory Zniszczenia (138 roku panowania Finubara Żeglarza), w oddali od Athel Loren, dla Mrocznych Elfów rozpoczął się Wiek Zemsty, a armie Naggarothi napadły na Ulthuan. Starożytne lasy Avelornu płonęły, podczas gdy Mroczne Elfy plądrowały królestwo. Jednakże ich prawdziwy cel — Alarielle Promienna, Wszechkrólowa Ulthuanu — została zabrana przez księcia Tyriona. W odpowiedzi Malekhit wysłał Strażnika Tajemnic Nʼkari na polowanie, rozkazując jej zgładzenie Wszechkrólowej oraz każdego, kto stanie jej na drodze do niej.
Ogromnie serdeczne były stosunki między Avelornem a Athel Loren, więc gdy wieść o inwazji Mrocznych Elfów dotarła do wielkiego lasu, płacz prastarych duchów całymi dniami odbijał się echem od drzew. Ariel była zdeterminowana, aby jej poddani nie angażowali się w ten odwieczny spór między ich kuzynami, ale w głębi duszy wiedziała, że tym razem stawka jest o wiele większa. Z tego powodu niezrównany Skarlok i oddział jego najlepszych zwiadowców wyruszyli do Avelornu z rozkazem nękania Demonetki Nʼkari wszelkimi dostępnymi środkami.
Przez tygodnie zwiadowcy Skarloka osłabiali siły Strażniczki Tajemnic w ramach polowania. Nie dążyli do bezpośredniego starcia z bestią, lecz nieustępliwie podążali jej tropem poprzez pradawne knieje. Od czasu do czasu Skarlok i jego towarzysze musieli mierzyć się z Demonetkami oraz Stworami Slaanesha, których Nʼkari używała jako tropicieli. Leśne Elfy poradziły sobie z problemem, jaki sprawiali, zalewając ich gradem strzał lub podstawiając im fałszywe tropy. To była ciężka praca, gdyż zastępy demonów liczyły sobie setki wojowników, a Leśne Elfy stanowiły zaledwie jeden oddział. Co gorsza, w lasach Avelornu roiło się od Mrocznych Elfów, a Skarlok wielokrotnie musiał przerwać misję, by uniknąć lub wyeliminować patrol Naggarothi.
Skarlok tylko raz stanął bezpośrednio przed Nʼkari, a chwila ta była dość krótka. W tamtym czasie Demonetka znajdowała się zaledwie godzinę marszu od miejsca, w którym przebywała Wszechkrólowa. Nie mając innej możliwości, Skarlok i jego zwiadowcy ujawnili się Nʼkari, wzbudzając w niej gniew szybką salwą pocisków. Leśne Elfy doskonale wiedziały, że próba pokonania oszalałego Wielkiego Demona niemal na pewno skończy się niepowodzeniem, więc nawet nie próbowały. Zamiast tego zwabiły bestię prosto do miejsca, w którym stacjonowała armia Mrocznych Elfów. Wystraszeni nagłym pojawieniem się Nʼkari Naggarothi zasypali ją gradem bełtów. W ten sposób zapłacili odpowiednią cenę za bratanie się ze Strażniczką Tajemnic.
Gdy wściekła Nʼkari przedzierała się przez zastępy Mrocznych Elfów, chwilowo zapominając o Leśnych Elfach i Wszechkrólowej, Skarlok wyruszył w drogę powrotną. Ten śmiały manewr kosztował życie wielu jego towarzyszy. Mężczyzna uznał, że teraz Alarielle sama musi zatroszczyć się o swój los. Po powrocie do Athel Loren, Skarlok oraz jego podwładni — Glam, zwany Śmiejącym się Wojownikiem, Araflane Pieśniarka Wojny i Pieśniarka Zaklęć, Kaia Burzowa Wiedźma — byli słusznie chwaleni za swoje wyczyny. Tak się złożyło, że Nʼkari kilka dni później dopadła swoją zdobycz, ale została pokonana przez magię brata księcia Tyriona, Teclisa. Pośród zwęglonych szczątków demona Tyrion znalazł pojedynczy grot, który z jakiegoś powodu nie został zniszczony przez płomienie i pioruny. Bracia byli pewni, że nie pochodził on z Ulthuanu, a ponieważ ustalenie, skąd się wziął, było niemożliwe, w następnych dniach szybko o nim zapomniano.
Źródła[]
Warhammer Armies: Wood Elves