Daty podane są według Kalendarza Imperium dla ułatwienia orientacji. Kalendarz Arabii liczy lata od koronacji pierwszego Sułtana w roku -547 KI.
- Pierwsi osadnicy (-3000 do -2750)
W Złotych Czasach rasa elfów zakłada kolonie handlowe na wybrzeżach Arabii. Przyciągają one ludzkich osadników z koczowniczych plemion.
Powstanie Królestw (-2750 do -2000)
Elfie kolonie handlowe zmieniają się w ogromne metropolie. Elfy kierują powstającymi królestwami Arabów. Stare waśnie zostają zapomniane. Arabowie wysyłają pierwszą ekspedycję na wschód od półwyspu i odkrywają żyzne ziemie, bogate w wodę i cenne metale.
Wielka Era (-2000 do -1600)
Na wybrzeżach półwyspu gromadzą się liczne społeczności. Nowe królestwa powstają na wschodzie. Wojna z krasnoludami odciąga uwagę elfów od Arabii. Niewielu z nich pozostaje na zachodzie. Ze wschodu odchodzą prawie wszyscy. Pierwsi Królowie-Kapłani zajmują ich miejsce. Utrzymują, że przekazują słowa bogów, więc ich pozycja nie jest niczym zagrożona. Buduje się pierwsze miasta-grobowce na cześć Królów-Kapłanów, którzy z czasem są czczeni niczym bóstwa.
Mroczne Tysiąclecie (-1600 do -600)
Kolejny najazd Mrocznych Elfów na Ulthuan. Wojna elficko-krasnoludzka kończy się, gdyż elfy opuszczają swoje kolonie, aby odeprzeć atak. Wschodnie królestwa stają się najpotężniejszymi ze wszystkich arabskich państw, największym z nich jest zaś Nerhaka nad rzeką Mortis. Chciwość i żądza władzy Królów-Kapłanów doprowadza do pierwszych wojen między nimi. Szaleństwo chwyta niektórych Królów-Kapłanów i ich poddanych, szczególnie na wschodzie. Chcą oni pokonać śmierć i stać się nieśmiertelnymi poprzez wznoszenie wspaniałych mauzoleów. Przygotowanie do życia po śmierci staje się najważniejszym celem dla Królów-Kapłanów. Miasta-grobowce rozrastają się, gdyż każdy władca chce być lepszy niż jego poprzednicy. Tysiące niewolników i wojowników zamyka się w grobowcach po śmierci Królów-Kapłanów. Także bogactwa, które zdobyli podczas swych rządów, towarzyszą im po śmierci.
Niektórzy posuwają się, w swoim pożądaniu nieśmiertelności, dalej niż do budowania wspaniałych grobowców. Używając czarnej magii, szukają sposobu na ucieknięcie od śmierci i zyskanie życia wiecznego. Niektórym się to udaje; w pewien sposób. Po ziemi zaczynają chodzić pierwsi nieumarli. Mówi się także o pierwszych nekromantach, liczach i wampirach, jacy pojawili się w tych mrocznych czasach. Niektórzy z nich są tak potężni, że otwarcie paraktykują czarną magię, a ich poddani modlą się do nich jak do bogów, ofiarując swe dusze w nadziei, że sami posiądą nieśmiertelność.
Wojny Czarodziejów (-1367)
Na wielkiej wyspie na zachód od półwyspu, arabscy czarodzieje budują wielkie miasto, w którym poświęcają się studiowaniu magicznej sztuki. Jest to największa skarbnica wiedzy na ziemiach ludzi. Z nieznanych przyczyn, między czarodziejami wybucha wewnętrzny konflikt, który przeradza się w otwartą wojnę. Wyspa rozpada się, a ci czarodzieje, którzy przeżyli, rozpraszają się po całej Arabii. Archipelag utworzony przez ten kataklizm jest nazywany Czarodziejskimi Wyspami.
Upadek Królestw (-600 do -550)
Wojowniczy prorok, Bel-Shaiat, pojawia się w Copher. Głośno mówi o przestępstwach, jakich dopuścili się Królowie-Kapłani przeciwko bogu. Zjednacza Arabów z zachodu i obala władzę Królów-Kapłanów. Potem następuje Wielka Wojna przeciwko wschodnim królestwom. Konflikt trwa przez 50 lat. Armie zachodu, fanatycznie oddane swemu bogu, stają przeciwko armiom wschodu wspieranym przez czarną magię. Wojny kończy Bitwa pod Bhagar, gdzie zjednoczone armie wschodu zostają pokonane. Ci, którzy przeżyli, opuszczają swoje miasta. Niektórzy zaczynają na powrót prowadzić koczowniczy tryb życia. Inni zmierzają do miast-grobowców, by dalej służyć swoim mrocznym panom. Cień pada na kraj, który wysycha i umiera.
Powstanie Arabii (-550 do -400)
Umierając, Bel-Shaiat pozostawia po sobie zjednoczoną Arabię. Jego najwierniejszy sługa — Daran-e Farat zostaje pierwszym Sułtanem Całej Arabii. W całym regionie przeprowadzane są intensywne prace, aby odbudować zniszczony kraj. Miasto Bel-Aliad staje się stolicą Imperium Arabii i siedzibą Lazurowego Tronu.
Wojna Śmierci (-400 do -395)
Bez ostrzeżenia, hordy nieumarłych nacierają ze wschodu i oblegają Bel-Aliad. Oblężenie trwa cztery lata. Przez zdradę, miasto pada. W tym czasie, armie nieumarłych idą przez Arabię paląc i rabując. Po upadku Bel-Aliad arabscy kalifowie jednoczą się. Wojny kończą się bitwą pod Al-Haikk, gdzie zjednoczona armia Arabów pokonuje nieumarłych. Arkhan Czarny, który zapoczątkował całą wojnę, powraca do Ziem Umarłych.
Dynastie (-395 do 1500)
Lazurowy Tron zostaje odzyskany z ruin Bel-Aliad i przeniesiony do Lashiek, które staje się nową stolicą. Sułtanem zostaje Motar-e Hasih. Czasy są spokojne, ale wiele się zmienia. Kalifowie uzyskują większą niezależność od Sułtana. Kapłani zapewniają sobie udział we władzy. Ekspansja kraju zostaje zatrzymana, gdyż władcy spiskują między sobą. Skrytobójstwo zastępuje wojnę jako narzędzie siły. Od czasu do czasu, nieumarli pojawiają się na wschodzie, ale Arabowie nie dają się więcej zaskoczyć. W walkach przeciwko staremu wrogowi, Arabowie potrafią zapomnieć o niesnaskach i waśniach między sobą.
Zaraza (1010)
Karawana przejeżdżająca przez Ziemie Umarłych przywozi ze sobą Czarny Mór. Miliony ludzi umierają. Zaraza przenosi się do Starego Świata poprzez kupców. Winą za zarazę obarcza się Sułtana, który „przestał służyć bogu”. Dynastia Golham kończy swe rządy przez ostrze skrytobójcy.
Krucjaty (od 1148 do 1451)
Wojny religijne (1500 do 1540)
Datyus-e Quabir wstępuje na tron jako trzeci Sułtan z dynastii Quabir. Wielki wpływ ma na niego kult Azyata. Za radą swoich doradców, wypowiada świętą wojnę Staremu Światu, aby wszystkich niewiernych oświecić blaskiem boga Arabii. Niewielkie części Estalii, Tilei i Księstw Granicznych zostają zdobyte przez Arabów. Niektórzy kalifowie wycofują swoje armie z powodu jakiejś wewnętrznej polityki. Krzyżowcy ze Starego Świata wypierają Arabów i ponownie atakują ich ojczyznę.
Dynastia Qaran (1540 do czasów obecnych)
Pod koniec Wojen Religijnych tron przejmuje dynastia Qaran. Sułtani z tej dynastii prowadzą bardziej neutralną politykę niż ich poprzednicy. To zapewniło przetrwanie dynasti przez niemal tysiąclecie. Ostrożne decyzje polityczne zapewniły stabilność. Sułtani z dynastii Qaran zawierają pokój ze Starym Światem oraz wspierają naukowe i magiczne badania. Zatrudniają nawet czarodziejów, aby znaleźli nowe sposoby na pozbywanie się nieumarłych.
Czasy obecne (2510)
Sułtan Hahmed Shas-a Qaran zasiada na Lazurowym Tronie w Lashiek. Kupcy arabscy przywożą do Starego Świata towary z południa, a wracają z wyrobami z północy. Arabia to wciąż licząca się potęga.