Kalendarium Leśnych Elfów

Czas płynie dziwnie w Athel Loren. Dzień może minąć tam w mgnieniu oka lub też dłużyć się w nieskończoność. W rzeczywistości te dwie rzeczy mogą mieć nawet miejsce jednocześnie, gdyż upływ czasu nigdzie indziej nie jest równie subiektywny jak w niezgłębionych polanach wielkiego lasu. Z tego powodu czas w Athel Loren zdaje się wcale nie nakładać na czas poza lasem. Wszystkiemu towarzyszy jeszcze uczucie, że nawet w obrębie lasu czas nie jest jednolity. Zima nigdy nie opuszcza niektórych pradawnych polan, a w kilku miejscach letnie słońce świeci jasno przez cały rok.

Pomimo wyzwań stawianych przez samą naturę ich królestwa, Leśne Elfy zachowują zadziwiająco dokładne zapisy ze swoje historii. Instynktownie łączą swoje osobiste postrzeganie czasu z postrzeganiem czasu innych i dziwią się, gdy odkrywają, że inne rasy mają problem z czymś tak dziecinnie łatwym. We wszystkim pomaga fakt, że na Królewskiej Polanie i w okolicy Dębu Wieków — dwóch najważniejszych miejscach w Athel Loren — czas płynie tak samo jak w świecie zewnętrznym. Oznacza to, że cykl odrodzeń Oriona wyznacza trwanie zimy i lata w sąsiednich krainach. Nie zmienia to jednak faktu, że w Athel Loren wciąż są miejsca, w których pierwsza inkarnacja Króla Lasu jeszcze nie umarła.

Historia Leśnych Elfów nigdy nie została zapisana na papierze. Zamiast tego była przekazywana dzięki opowieściom i pieśniom tworzonym przez nadwornych artystów. Także uroczyste występy Tancerzy Wojny — wyznawców Loeca — opowiadały o chwalebnej historii elfów. Z tych dwóch rodzajów źródeł historycznych większą wartość ma ten drugi. Choć Tancerze Wojny są wyznawcami Podstępnego Boga, ich tańce zawsze mówią prawdę, nawet jeśli słowa kłamią. Nadworni pieśniarze natomiast zyskują przychylność swoich władców, upiększając ich zwycięstwa i umniejszając porażki. Ich utwory są cenione bardziej ze względu na piękno niż jakąkolwiek dokładność historyczną. W rzeczywistości najbardziej cenione utwory to te, które w historyczne wydarzenia wplatają metafory, których znacznie jest istotne dla wszystkich.

Wielkie Pory[]

Historia Athel Loren jest powszechnie dzielona na kilka różnych okresów, zwanych Wielkimi Porami. Każda Wielka Pora trwa co najmniej przez kilka stuleci, a zatem istnieje też kilka „pomniejszych” pór roku, które mijają wokół Dębu Wieków. Są to kolejno: Lód, Odrodzenie, Łowy i Przemijanie.

Nie ma konkretnej zasady, która mówi, kiedy kończy się jedna Wielka Pora, a zaczyna inna. Koniec starego okresu i początek nowego są oznaczane przez ważne wydarzenia. Może zdarzyć się, że ogłoszenie nowej Wielkiej Pory nastąpi wiele lat po wydarzeniu „granicznym”. W bardziej sztywnym społeczeństwie swoboda tego rodzaju doprowadziłaby do niezliczonych sporów. W Athel Loren jest to po prostu naturalny stan rzeczy, który każdy rozumie i akceptuje.

W tych rzadkich przypadkach, kiedy Leśne Elfy zapisują swoją historię, używają metody podobnej do tej wykorzystywanej przez ich kuzynów z Ulthuanu. Najpierw podają Wielką Porę, później rok, porę roku i w końcu dzień (choć te dwie ostatnie informacje są w Athel Loren tak niepewne, że często się z nich rezygnuje). Zapis „III, 251, 2, 87” można by było odczytać jako „osiemdziesiąty siódmy dzień pory Odrodzenia, dwieście pięćdziesiątego pierwszego roku Pory Objawienia”.

Zapomniana Pora (od -10 000 do -1501 roku KI)[]

Athel Loren istniało na długo przed tym, jak osiedliły się tam pierwsze Leśne Elfy. Mimo to bardzo wątpliwe jest, by duchy lasu przejmowały się wtedy odmierzaniem czasu. Z pewnością nie zachowały się żadne zapisy z tamtych czasów, a pozostali przy życiu Starsi nie chcą rozmawiać o przeszłości. Lata przed przybyciem elfów określane są więc mianem „Zapomnianej Pory”. Niektórzy utrzymują, że były to czasy świetności Athel Loren, kiedy elfy nie skaziły jeszcze lasu swoją obecnością. Większość jednak uważa, że dopiero przybycie ludu elfów przyniosło pradawnej puszczy jej wspaniałość. Być może, jak często ma to miejsce, prawda leży gdzieś pośrodku.

I: Pora Odrodzenia, 1-405 (od -1500 do -1095 roku KI)[]

I, 1 — Powstanie Królestwa. Po zignorowaniu rozkazu powrotu na Ulthuan wydanego przez Króla Feniksa Caradryela, Leśne Elfy udają się w głąb Athel Loren.
I, 376 — Zima Rozpaczy. Zielonoskórzy najeźdźcy napadają na Athel Loren. W końcu zostają pokonani w wielkiej bitwie pod Dębem Wieków. Ariel i Orion ukazują się przed ludem Leśnych Elfów. Następnie przyjmują tytuł Króla i Królowej Lasu.
I, 405 — Ariel odkrywa istnienie istoty o imieniu Cyanathair, zwanej czasami Morghurem, Panem Czaszek.

II: Pora Usychania, 1-471 (od -1094 do -625 roku KI)[]

II, 95 — tereny wokół Athel Loren zostają zasiedlone przez prymitywne, wojownicze plemiona Bretonów.
II, 280 — przeklęty Cyanathair wypowiada wojnę królestwu Athel Loren. Rozpoczyna tym samym nieprzerwany konflikt pomiędzy Leśnymi Elfami a zwierzoludźmi.
II, 283 — Bitwa Udręki. Morghur Plugawiciel zostaje pokonany w wielkiej bitwie na Polanie Rozpaczy.
II, 396 — klan z polany Wythel opuszcza Athel Loren i przeprawia się przez Góry Szare, dając początek legendom o Zaginionym Klanie. Cyanathair odradza się w Drakwaldzie. Natychmiast zaczyna przekształcać ten las w mroczne i plugawe miejsce.
II, 446 — próby dostania się do Athel Loren przez Bretończyków kończą się niepowodzeniem. Z lasu wraca tylko kilku oszalałych rycerzy. Athel Loren staje się w legendach Bretonii miejscem złowrogim i magicznym.
II, 471 — Wielka Zdrada. Drzewiec Coeddil atakuje Królewską Polanę, zabijając wielu Dzikich Jeźdźców. Zdecydowane działania Ariel, która pokonuje drzewca, zapobiegają dalszemu rozlewowi krwi. Coeddil zostaje wygnany do Dzikiego Lasu, gdzie będzie na wieki uwięziony pośród magicznych obelisków.

III: Pora Objawienia, 1-1740 (od -624 do 1116 roku KI)[]

III, 225 — ekscentryczny Tkacz Uroków, Ranu, używa swoich mocy, by stworzyć Wieżę Drzewa Wieczności. Po wejściu do niej, za pomocą magii pieczętuje wejście, które nie zostanie otwarte przez wiele następnych lat.
III, 875 — grupa driad dowodzonych przez Drychę przekracza granicę Dzikiego Lasu. Natrafia tam na uwięzionego Coeddila. Drycha pozostaje z drzewcem przez następne kilka miesięcy.
III, 962 — Leśne Elfy biorą udział w wielkiej bitwie ze zwierzoludźmi dowodzonymi przez Cyanathaira. Stracie ma miejsce w Lesie Cieni w Imperium. Pieśniarki Zaklęć za pomocą swojej ogromnej mocy więżą Morghura i zabierają go do Athel Loren. Tam zostaje on zabity przez starożytnego drzewca o imieniu Durthu.
III, 1028 — Tancerz Wojny, Cirenivel, zstępuje w głąb Krypt Zimy. Pokonuje strażników jaskiń i odzyskuje wiele starożytnych artefaktów Leśnych Elfów.
III, 1111 — bitwa pod Srebrną Iglicą.
III, 1161 — książę Melmon z Quenelles znika w czasie równonocy wiosennej. Mówi się, że został on porwany przez upiorny Dziki Gon, który pojawia się na niebie w niektóre noce. Inne pogłoski twierdzą, że wszedł on w głąb Athel Loren, zwabiony przez dziwne światła.
III, 1594 — Morghur ponownie pojawia się na Srebrnej Iglicy. Leśne Elfy sprzymierzają się z Gillesem le Breton, by raz na zawsze pozbyć się zagrożenia.

IV: Pora Kary, 1-586 (od 1117 do 1702 roku KI)[]

IV, 16 — Splądrowanie Ghrondu. Ariel i Orion przeprowadzają atak na wieżę Ghrond w Naggaroth. Morathi przekazuje Królowej Lasu część swojej zakazanej wiedzy, więc zostaje oszczędzona.
IV, 234 — bitwa na Sosnowym Urwisku. Grungni Złotoszukacz i jego wojownicy wkraczają na Sosnowe Urwisko. Ich obecność szybko zostaje uznana za niepożądaną. Ostatecznie Władca Polany Findul zbiera swoją armię i pozbywa się krasnoludów raz na zawsze.
IV, 284 — wejście do Wieży Drzewa Wieczności otwiera się. W środku nie ma jednak nikogo. Po Ranu nie pozostaje żaden ślad.
IV, 462 — Bretończycy organizują w Guyenne turniej rycerski, podczas którego król Jules pokonuje jednego z Władców Polany z Athel Loren.
IV, 485 — Wysokie Elfy z Ulthuanu próbują nawiązać kontakt ze swoimi kuzynami z Athel Loren. Posłańcy spotykają się z Ariel, która odrzuca ofertę bliższej współpracy między elfimi królestwami. Ambasadorzy Wysokich Elfów w czasie drogi powrotnej gubią się.
IV, 554 — bitwa na Zielonych Polanach. Armia z Imperium przekracza granice Athel Loren i wpada w zasadzkę.
IV, 556 — pod koniec tego roku ambasadorzy Wysokich Elfów w końcu opuszczają Athel Loren. Wychodzą oni w okolicach księstwa Quenelles, gdzie zostają dostrzeżeni przez bretońskie chłopstwo, które uznaje ich za złe duchy lasu. Przeważające siły chłopów zabijają wysłanników, a następnie palą ich ciała.
IV, 557 — Dziki Gon z niewiadomych przyczyn nawiedza tego roku tylko ziemie księstwa Quenelles. Książę i jego rodzina zostają zabici. Przeżywa tylko najmłodsza córka władcy, która zostaje zabrana do Athel Loren przez driady.
IV, 581 — uwięziony drzewiec Coeddil, którego serce przeżarła nienawiść, próbuje opuścić Dziki Las. Zostaje zatrzymany przez grupę Pieśniarek Zaklęć. Zimą tego samego roku strażniczka Kryształowego Jeziora, księżna Elynett, odrzuca prośbę Drychy, chcącej uwolnić Coeddila z jego więzienia.

V: Pora Odkupienia, 1-305 (od 1703 do 2007 roku KI)[]

V, 1 — pracując na zlecenie księżnej Findol, mistrz kowalski Daith tworzy Miecz Ducha. Jego zleceniodawczyni odmawia zapłaty, narzekając na wymyśloną przez siebie wadę ostrza. Kiedy Daith wycina drzewa naprzeciw jej pałacu, księżna ustępuje. Nigdy później nie zdarzyło się, by ktoś zalegał słynnemu kowalowi z zapłatą.
V, 111 — rzeź w Brionne. Leśne Elfy i Bretończycy odpychają hordę skavenów spod murów Brionne. Po tym wielkim zwycięstwie, para sojuszników udaje się na wschód, do księstwa Quenelles, gdzie pokonuje kolejną armię szczuroludzi.
V, 222 — krasnoludzcy kupcy podróżujący przez Parravon zostają zaatakowani przez orki z Gór Szarych. Ku ich niedowierzaniu, Leśne Elfy, którymi dowodzi Gwytherc Łowczyni, przybywają z Athel Loren i odpędzają dziką hordę.
V, 305 — potworny Cyanathair po raz kolejny zostaje pokonany przez Leśne Elfy. Tym razem Skarlok i jego niezrównani zwiadowcy przebijają jego ciało setkami strzał.

VI: Pora Zniszczenia, 1-? (od 2008 roku KI do dzisiaj)[]

VI, 1 — Naieth Prorokini doświadcza wizji przyszłej zagłady Athel Loren. Leśne Elfy robią wszystko, co mogą, by temu zapobiec.
VI, 19 — Drycha, Służebnica Coeddila, gromadzi wielką armię duchów lasu, a następnie najeżdża południową Bretonię. Po podbiciu Brienne i pokonaniu księcia Carcassonne, rozpoczyna oblężenie murów Opactwa la Chald. Nim przybywa wsparcie z innych księstw Bretonii, świątynia zostaje zniszczona, a święte relikwie skradzione.
VI, 25 — uznając Leśne Elfy za cennych sprzymierzeńców w toczącej się wojnie, zarówno Wiedźmi Król Malekhit, jak i Król Feniks Bel-Hathor, wysyłają swoich ambasadorów do Athel Loren. Finubar, wysłannik z Ulthuanu, czuje się szczególnie przejęty swoim zadaniem, gdyż ostatni ambasadorowie jego ludu, którzy wkroczyli do lasu, zniknęli w tajemniczych okolicznościach. Wbrew oczekiwaniom, Leśne Elfy miło reagują na przybycie gości i witają ich z wielką radością. Ponadto, dokładają wszelkich starań, by obie delegacje przyjąć oddzielnie. Żadna z grup nie zdaje sobie sprawy z faktu istnienia tej drugiej. Bez względu na to, wszyscy czują się równie urażeni, gdy ogłasza się, że Ariel nie przyjmie nikogo osobiście, a zamiast tego negocjacje będą toczone z członkami Wielkiej Rady. Obie grupy wyrażają swoje niezadowolenie, ale to nie wystarcza, by zmusić Królową Czarodziejkę do zmiany zdania. W końcu, po wysłuchaniu przedstawicieli obu narodów, Leśne Elfy odmawiają udzielania pomocy komukolwiek. Wysokie Elfy uznały Athel Loren za kolejną buntowniczą kolonię i wspaniałomyślnie zaoferowały, że pozwolą jej powrócić pod panowanie Króla Feniksa, lekceważąc niezależność, jaką szczyciła się ta kraina. W przeciwieństwie do nich, Mroczne Elfy złożyły wiele obietnic o wspólnej chwale, ale Leśne Elfy wyczuły, że ich słowa oraz serca są puste. Wszyscy wysłannicy opuszczają Athel Loren i nigdy nie wracają. Leśne Elfy muszą samotnie zmierzać do przyszłości, tak jak to zawsze miało miejsce.
VI, 77 — Groza z Krypt.
VI, 167 — Araloth, książę Talsynu, prowadzi swoją armię przez Korzenie Świata prosto na Ulthuan, by wesprzeć księcia Moraniona z Athel Tamarha. W tamtym czasie królestwo Yvresse, którym rządzi Moranion, staje się celem ataku korsarzy Mrocznych Elfów. Choć przybycie Leśnych Elfów wzbudza początkowo zdziwienie, szybko zostaje ono zastąpione przez nowy przypływ determinacji. Moranion i jego najstarszy syn, Eltharion, walczą z najeźdźcami ze wszystkich sił, jednak większość wojsk Yvresse stacjonuje za morzem, gdzie toczy bitwy w imieniu Króla Feniksa. Pozostałe w królestwie siły są zbyt nieliczne, by skutecznie przeciwdziałać zagrożeniu. Wieczna Straż pod dowództwem Aralotha z naddatkiem wynagradza jednak niedobory żołnierzy. Wkrótce Mroczne Elfy zostają pokonane w bitwie na wyspie Aestuniac. Gdy sytuacja się uspokaja, Moranion pyta Aralotha, dlaczego ten zdecydował się mu pomóc. W odpowiedzi słyszy, że przodkowie Leśnego Elfa pochodzili z Athel Tamarha, więc nie mógł on pozostać bezczynny, podczas gdy lasy jego ojczyzny płonęły. Dziwnie uradowany po słowach Aralotha, Moranion żegna się i wraca do domu. Dopiero wiele lat później dowiaduje się, że Araloth kłamał, a on sam nigdy nie poznał prawdziwych motywów Leśnego Elfa.
VI, 195 — Wściekłość Durthu.
VI, 207 — bitwa pod Cienistym Wzgórzem.
VI, 213 — Skarlok i jego klan rozpoczynają swoją trzydziestoletnią wędrówkę po ludzkich królestwach. Podszywając się pod kupców, poznają słabe i mocne strony różnych narodów.
VI, 224 — Ucieczka Plugawiciela. Wściekły ryk rozlega się pomiędzy drzewami Polany Rozpaczy i Ariel wie już, że Morghur ponownie się odrodził. Zwiadowcy szybko odnajdują niegodziwego stwora w Lesie Arden. Leśne Elfy chcą pozbyć się go jak najszybciej, więc Królowa Czarodziejka wysyła armię, by zabiła Plugawiciela, póki jest on jeszcze młody. Araloth, książę Talsynu, i Naieth Prorokini zostają wyznaczeni do poprowadzenia wojowników w czasie polowania. Niestrudzenie śledzą stwora w mroku lasu, zabijając jego krwiożercze sługi łukiem i ostrzem. W końcu pozbywają się wszystkich zwierzoludzi i zapędzają bestię w pułapkę bez wyjścia. Niestety, kiedy Araloth wznosi swoje ostrze do zabójczego ciosu, powietrze wypełnia ponury dźwięk wojennych rogów oraz dzikie warknięcia nieczystych stworów. Leśne Elfy były tak zdeterminowane, by zabić Morghura, że nie zauważyły nawet śledzących każdy ich krok ungorów. Tropiciele zwierzoludzi na czas wzywają resztę wojowników, ratując swojego pana od śmierci. Leśne Elfy szybko zostają zmuszone do odwrotu. Do tej pory ich straty pozostawały niewielkie, gdyż to oni zawsze wybierali miejsce, w którym będzie toczyć się bitwa. Tym razem to zwierzoludzie dostają okazję do skąpania się w krwi swoich wrogów. Strażnicy Polany zamierzają strzelać ze swoich łuków, dopóki nie braknie im strzał. Niestety, na miejsce każdego zabitego zwierzoczłeka, natychmiast pojawia się kolejny. Z sercem pełnym żalu i gniewu, Araloth porzuca tylne oddziały, by pokonać pozostałych gorów i poprowadzić swoich żołnierzy do desperackiej ucieczki z Lasu Arden. Ostatecznie tylko Naieth, Araloth i kilku pojedynczych wojowników ratuje swoje życie. Przetrwali tylko dlatego, że Prorokini przebudziła uśpione drzewa, tworząc z ich gałęzi potężny mur, który zagrodził drogę zwierzoludziom. Zawstydzony swoim niepowodzeniem, Araloth powraca do Lasu Arden, stojąc na czele jeszcze większej armii. Okazuje się jednak, że Morghur zniknął. Zwierzoludzie wykorzystali swoją prymitywną magię, by ukryć go przed wzrokiem nieprzyjaciół. Minie wiele lat, zanim Araloth wreszcie będzie mógł dokonać swojej zemsty.
VI, 229 — gdy demony atakują imperialną wioskę Lachenbad, Leśne Elfy uznają, że stosownie będzie się wtrącić. Pod chwalebnym przywództwem Naestry i Arahany, Zwiadowcy z Dzikiego Lasu walczą z mrocznymi hordami. Kiedy ostatni z demonów pada, elfy wycofują się przez Korzenie Świata, pozostawiając przerażonych i zadziwionych mieszkańców wioski.
VI, 239 — bitwa o Arden.
VI, 245 — rzeź na Posępnej Polanie.
VI, 253 — bitwa w Czarnym Lesie. Kroniki Naggaroth wspominają, że tego roku Morathi, w trakcie poszukiwań Korony Hoteka, wpadła w zasadzkę Wojowników Cienia. Zapiski twierdzą także, że wiedźma i jej armia została niespodziewanie uratowana przez nagłe przybycie grupy driad.
VI, 278 — Szaleństwo Oriona.
VI, 294 — Interwencja w Avelornie. Na prośbę Ariel, Skarlok prowadzi swój oddział zwiadowców przez Korzenie Świata do Avelornu, gdzie nęka Demonetkę Nʼkari polującą na Wszechkrólową.
VI, 333 — w samym środku lata, zielonoskóra horda dowodzona przez Gashraka opuszcza Krypty i atakuje Athel Loren. Ma jednak pecha, gdyż podczas przeprawy przez ziemie Parravonu wpada na Dziki Gon Oriona. Po krótkiej, acz krwawej, bitwie nad brzegami rzeki Grismerie armia Gashraka ucieka w stronę gór. Sam wódz zostaje przebity przez włócznię Oriona, a jego ciało wywiesza się na granicy Athel Loren, by służyło za ostrzeżenie dla jemu podobnych.
VI, 378 — krasnoludy z Karak Norn atakują Athel Loren, tak jak robiły to wiele razy od śmierci Grungniego Złotoszukacza. Tym razem ponownie zostają odparci, niczego nie osiągając.
VI, 425 — służebnice Drychy atakują świątynię Taala w Reikwaldzie. Mimo że mściwe duchy zabijają bez litości, jednemu z kapłanów udaje się uciec i dotrzeć do Altdorfu, by przekazać wiadomość z prośbą o wsparcie. Dodatkowe oddziały natychmiast wyruszają, ale wpadają w pułapkę drzewców i driad na drodze do Weismundu. Gdy zmasakrowana armia próbuje pozbierać się po otrzymanych ranach, świątynia zostaje zrównana z ziemią, a jej obrońcy zabici. Ponadto, znika najświętszy relikt — Kieł Taalroth. Drycha i jej służebnice nie podejmują w tamtym czasie żadnych innych działań.
VI, 488 — bitwa pod Kopcami. Heinrich Kemmler, arcylicz, wkracza do Athel Loren i podnosi starożytnych zmarłych z ich grobowców. Durthu budzi śpiący las i pokonuje nekromantę.
VI, 499 — Ungrim Żelazna Pięść, Król Zabójca z Karak Kadrin, toczy wielką bitwę z zielonoskórymi na skraju Athel Loren. Widząc odwagę krasnoludów, Thalandor Zagłada Gwiazd sprowadza wsparcie dla dumnych mieszkańców górskich twierdz. Zielonoskórzy szybko zostają pokonani i przepędzeni. Krasnoludy kierują jednak swe topory przeciwko elfom, chcąc spłacić ponadtysiącletnie krzywdy. Przysięgając, że pomści swoich poległych kompanów, Thalandor wycofuje się.
VI, 500 — zewnętrzne mury Karak Kadrin są oblegane przez mściwe Leśne Elfy pod dowództwem Thalandora. Przez prawie rok udaje się mu utrzymać oblężenie. Zabija przy tym niezliczone rzesze obrońców, a także dwa razy odpycha wsparcie przybyłe z Zhufbaru. Dopiero kiedy władca Argwylonu uznaje, że przelał już odpowiednio dużo krwi nieprzyjaciela, Leśne Elfy wycofują się z powrotem do swojego królestwa.
VI, 511 — po pozornie bezsensownej wojnie na ziemiach Parravonu, Drycha wreszcie odnajduje ostatni z potrzebnych jej artefaktów. Powracając do Athel Loren w środku zimy, zastęp krwiożerczych duchów lasu uwalnia moc przedmiotów i niszczy obeliski, które Ariel postawiła, by uwięzić Coeddila w Dzikim Lesie. Zaalarmowani zbyt późno Zwiadowcy z Dzikiego Lasu przybywają na miejsce tylko po to, by odkryć, że drzewiec zniknął.
VI, 514 — podczas Nocy Wiedźm królewski bękart, Mallobaude z Mousillon, wyrusza ze swoją armią, by wyrwać koronę Bretonii z rąk swojego ojca. Żaden honorowy rycerz nie staje po jego stronie, ale on nawet na to nie liczy. Od dawna planował ten dzień, zbierając wokół siebie wielu złych i bezdusznych ludzi. Ignorując rozkaz Louena Leoncoeura, który chciał, by zjednoczone armie Bretonii razem stawiły czoła zagrożeniu, wojska Armanda, księcia Akwitanii, samotnie stają do bitwy z Mallobaudem. Mimo iż książę ma przy sobie wsparcie samej Czarodziejki, szybko by poległ gdyby nie Drycha, która sprowadza wiele leśnych duchów z Lasu Klęski. Jednakże prawdziwym powodem przybycia tego wsparcia nie jest wcale chęć pomocy Armandowi. Wkrótce leśna armia znika, pozostawiając księcia jemu strasznemu, acz nieuniknionemu, losowi. Co gorsza, wraz z ich zniknięciem znika także Czarodziejka. Nikt w Bretonii nie domyśla się nawet, co mogło się z nią stać. Kiedy odbywa się Święto Lata, w Athel Loren pojawia się tajemniczy duch. Niesie on wiadomość od Pani Jeziora i poleca Ariel, by ta udała się na Srebrną Iglicę. Ku zaskoczeniu wszystkich, Królowa Czarodziejka zgadza się, a także niezwłocznie wyrusza na północ. Przez trzy dni i trzy noce niebo nad starożytną górą oświetlają tajemnicze światła. Kiedy Ariel powraca, wyjaśnia Wielkiej Radzie, że doszło do kłótni między nią a jej siostrą, ale sprawa została już rozstrzygnięta.

Źródła[]

Warhammer Armies: Wood Elves