Najwyższy Król Thorgrim Dzierżyciel Zemsty, na szczycie Tronu Władzy.
Mówi się, że Tron Władzy został stworzony przez samego Grungniego i że tak długo jak on będzie trwał, tak długo będzie trwała rasa krasnoludów.
Omówienie[]
Od czasu Snorriego Whitebearda, pierwszego Najwyższego Króla po odejściu Bogów Przodków, każdy Najwyższy Król po kolei zasiadał na tym starożytnym cudzie. W rzeczywistości tradycja nakazuje, że kiedy Wysoki Król siada, musi to zrobić na Tronie Władzy. W Karaz-a-Karak tron ten zazwyczaj znajduje się w wielkiej sali, na masywnym postumencie z polerowanego kamienia. Ci, którzy chcą uzyskać audiencję u Najwyższego Króla, muszą wspiąć się po stromych schodach, a krasnoludzki władca wpatruje się w nich z góry.
Kiedy Najwyższy Król podróżuje, tron unoszony jest przez czterech krzepkich krasnoludów, zwanych Nosicielami Tronu. To wielki zaszczyt być nosicielem tronu, ponieważ są oni osobistą ochroną Najwyższego Króla. Kiedy Wysoki Król Krasnoludów wyrusza na wojnę, dosiada Tronu Władzy. Z jego solidnego pokładu Najwyższy Król może władać swoim toporem, a ochroniarze są biegli w zadawaniu ciosów, nawet gdy dźwigają znaczny ciężar tronu. Przez wieki brał udział w niezliczonych bitwach, odnosząc zarówno wielkie zwycięstwa, jak i miażdżące porażki. Istnieje wiele sag o dawnych królach, opowiadających o słynnych czynach tych, którzy na nim walczyli - od ostatniej szansy po przełamanie linii frontu. Dzięki tajemnicy jego stworzenia, Tron jest prawie odporny na zniszczenia, chociaż posiada drobne wgniecenia w swoich ozdobnych rzeźbach, spowodowane przez stworzenia takie jak Smoki czy Większe Demony.
Runa Azamaru (Rune of Azamar)
Azamar, Runa Wieczności wbita w Tron Władzy, była dziełem samego Grungniego. Runa Wieczności była tak potężna, że do tej pory stworzono tylko jedną w swoim rodzaju i nigdy nie mogła zostać powielona. W tej pojedynczej runie zawarty był cały kunszt, cała wytrwałość i żelazna wola największego z Bogów Przodków krasnoludów. Jak mówią legendy, kiedy Grungni skończył tworzyć, cofnął się, by ocenić swoje dzieło. Był surowym i wymagającym sędzią, zawsze żądał perfekcji, ale nigdy jej nie znajdował. W Azamarze jednak Grungni był w pełni usatysfakcjonowany. Mimo to, będąc oszczędnym w pochwałach, Grungni złożył tylko jedną obietnicę: tak długo, jak przetrwa Runa Azamaru, Karaz Ankor nigdy nie upadnie.